Rozdział XXI

Riker obudził się przed samym południem. Zapewne spałby dłużej, gdyby jego dziewczyna nie głaskała go po włosach i nie szeptała słodkich słówek. Był jej wdzięczny za to, że jest wobec niego delikatna. Nie znosił poranków, kiedy całe towarzystwo wskakiwało na jego łóżko i krzyczało, by wstawał. Przyciągnął ją do siebie i objął wtulając się w jej szyję.

- Ty kompletnie nie potrafisz go budzić – oznajmił Ross wchodząc do pokoju. – Trzeba wziąć wiadro lodowatej wody i go oblać. Wtedy wstaje w trybie natychmiastowym.

- Przecież nie śpi.

- Właśnie widzę – zaśmiał się.

- Po prostu sobie leżymy i się przytulamy. Rik, powiedz coś.

- Coś – odezwał się zaspany. – Przyjechałaś? Myślałem, że to my mamy…

- Myślisz, że Milena pozwoliła mi na spanie, gdy ma Rossa pod nosem? Musiałam wstać i ją tu zabrać.

- Właśnie, braciszku. Wstawaj, jedz i jedziemy do parku linowego! – cieszył się Rossy.
Blondyn niechętnie podniósł się i pomaszerował do łazienki. Po kwadransie był już gotowy. Zeszli do hotelowej restauracji na śniadanie, które właściwie było lunchem. Milena cały czas trajkotała jak najęta o parku, choć nigdy tam nie była. Przy jej gadaninie nawet entuzjazm Rossaa opadł. Fakt, postanowił sobie, że będzie miły dla dwunastolatki. Jego tok myślenia był takie, że po wyjeździe z miasteczka więcej jej nie spotka. Po nudnym śniadaniu ponownie wrócili do apartamentu. Blondynek poszedł do łazienki i już miał zamiar myć swoje śnieżnobiałe ząbki, gdy nagle krzyknął. Do pomieszczenia wpadł Riker, a za nim Rocky i Ratliff.

- Co się dzieje?! – krzyknęli wszyscy trzej.

- Przypomniało mi się, że mam tą szczoteczkę już trzy tygodnie. Nie wziąłem zapasowej, a tej już użyć nie mogę – wyżalił się.

- God! Ross, serio?! Myśleliśmy, że stało się coś poważnego – Rocky przejechał dłonią po twarzy.

- Ale to jest bardzo poważne!

Riker zaczął się śmiać i wyszedł, a po chwili wrócił niosąc nową szczoteczkę.

- Co ty być beze mnie zrobił? – podał przedmiot bratu nadal nie wyrabiając ze smiechu. – Masz szczęście, że pamiętałem… hahaha…by zabrać zapasową szczoteczkę… hahaha specjalnie dla ciebie.

Bruneci również zaczęli pokładać się ze śmiechu, a „obrażony” Ross, wygonił ich z łazienki.

***

Las był dla zespołu ogromną „atrakcją”, większą niż Rebeka się spodziewała. Prowadziła ich krętą ścieżką i przy okazji wyjaśniała jak mniej więcej wyglądają przeszkody. Nie znosiła wychowania fizycznego w swojej szkole, ale zjazdy nad stadionem leśnym oraz „skakanie po drzewach” sprawiało jej wielką frajdę.

- Więc na jakie trasy chcecie iść? – Zapytała, gdy już stali przed kasą.

- Na najtrudniejszą! – Krzyknęli chórem chłopcy.

- A ty, Rydel?

- Może zacznę od średniej – uśmiechnęła się.

- Dobrze, dotrzymasz mi towarzystwa, bo najtrudniejsza trasa jest… hmmm… najtrudniejsza. Byłam na niej tylko raz i myślałam, że umrę. Instruktor stwierdził, że jestem za delikatna.

- Pfff… - Ross naprężył mięśnie. – Sugerujesz, że sobie nie poradzimy?

 - Może… - Rebeka uśmiechnęła się złośliwie.
Dziewczyna zajęła się kupowaniem biletów, a następnie udali się po odpowiednie zabezpieczenia i na szybki kurs. Pomińmy fakt, że kompletnie zapomnieli o Milenie, która sama musiała poradzić sobie z zakupem biletu.

Kiedy już ubierani byli w kaski odezwał się Rocky.

- A będę mógł zjechać nad stadionem?

- Jesteś pełnoletni? – zapytał instruktor.

- Nie.

- To przykro mi, ale do tego potrzebna jest zgoda rodziców lub opiekuna prawnego.

- A brat nie może być?

- Nie – zaśmiał się mężczyzna. – Nawet, jeśli on ci pozwala.

- Ja myślę o wszystkim – Riker wyjął z kieszeni jakiś papier i podał go instruktorowi. – To dokument potwierdzający, że na czas przebywania w tym kraju to ja jestem prawnym opiekunem moich braci.

- Riker, kocham cię! Jesteś najlepszy!

- Wcale nie powiedziałem, że pozwalam ci zjechać.

- No… ale…

- Żartuję! – zaśmiał się blondyn. – Co mam podpisać?

Mężczyzna podał mu papier potwierdzający zgodę na zjazd. Oczywiście, gdy Ross dowiedział się o tym, ubłagał brata, by jemu też pozwolił. Rydel oraz Ellington byli pełnoletni, więc nie mieli problemu. 

Zaczęli właśnie od tego – zjazdu nad stadionem leśnym. Poziom adrenaliny podniósł się każdemu, gdy tylko stanął i popatrzył w dół. Najgorzej jest za pierwszym razem. Masz świadomość, że musisz się rzucić w nicość i zaufać pozornie cienkim linom. Przerażenie i paraliż mija za raz po tym, jak poczujesz wiatr we włosach. Adrenalina opada, czujesz, że żyjesz.

- That’s was awesome! – Krzyknął Riker, gdy tylko z powrotem znalazł się na ziemi.

Po nim jechał Ross, Rocky, Ratliff, a na końcu Rydel, która bała się najbardziej. Rebeka i Milena nie mogły zjechać ze względu na brak zgody rodziców.

Potem przyszła kolej na wspinaczki, przeskakiwanie, podciąganie. Dziewczynom szło zdecydowanie szybciej i łatwiej. Trasy były bardzo długie i skończyły swoją dopiero po dwóch godzinach. W tym czasie chłopcy byli w połowie swojej. Zapewne szłoby im szybciej, gdyby Ross nie uparł się, że pójdzie pierwszy. Nie miał zaufania do lin, dla tego przed każdą przeszkodą sprawdzał kilkakrotnie, czy jest dobrze przypięty.

*

- Zajęło wam to cztery godziny! – śmiała się Rydel.

- Weź nic nie mów. Nie czuję rąk, nóg i brzucha. Do tego zaschło mi w gardle, a koszulka lepi mi się do pleców – powiedział ledwie żywy Ellington. – Nigdy więcej…

- Nigdy więcej – zgodzili się pozostali.

- Ej, a tak w ogóle to nie powinnaś być w szkole? – Riker zwrócił się do swojej dziewczyny.

- Powinnam, ale nie chcę. Wolę być z wami.

- A co na to twoja matka? – zapytał Ross, a gdy dziewczyna wzruszyła ramionami, lekko się zaśmiał. – Rozumiem, taka mała buntowniczka z ciebie. Au!

- Co się stało?

- Będę miał zakwasy. Nie mogę się śmiać.

Gdy dojechali do hotelu była już siedemnasta. Zamówili jedzenie do pokoju, a kiedy wreszcie dotarł, łapczywie się na nie rzucili. Po posiłku każdy udał się pod prysznic. Chłodna woda trochę ich zrelaksowała. Rebeka i Milena zamówiły taksówkę i pojechały do domu starszej, a R5 ułożyło się do snu…

***

Była ósma rano, a zespół już był na nogach. To dlatego, że wczoraj wszyscy wcześnie zasnęli. Muzyczni Geniusze siedzieli cichutko w kąciku salonu i pisali piosenkę. Ell i Ross grali na zabranej z domu konsoli, a Rydel powoli się pakowała. Naprawdę zżyła się z Rebeką i ciężko jej było opuszczać przyjaciółkę. Niespodziewanie dziewczyna weszła do jej pokoju.

- Delly, czemu jesteś smutna?

- O! Przyjechałaś. Ja nie jestem smutna. Znaczy… No jestem, bo nie chcę cię tu zostawiać.

- Spokojnie, na pewno będziemy się jakoś kontaktować. Zespół jest najważniejszy, nie możecie o mnie myśleć.

- Ale my cię kochamy!

- Awww… Delly – Rebeka przytuliła przyjaciółkę.

- Hej! Przytulacie się i nawet nie zawołacie – Ratliff podbiegł do dziewczyn i objął je. – Chłopaki! Wieli przytulas!

Chłopcy wpadli do pokoju i z uśmiechem dołączyli do trójki.

- A tak właściwie to gdzie jest Milena? – zainteresował się Ross.

- Wcisnęłam ją do pierwszego lepszego autobusu, który jechał w tamtą stronę. Pojechała już.

- Całe szczęście – odetchnęła Rydel. – Co ci się tu stało? – chwyciła Rebekę za nadgarstek.

- Emm… yyy… To nic takiego – wyrwała się starszej.

- Cięłaś się – szepnęła przerażona Rydel.

Nagle wszystkie oczy skierowały się na Rebekę. Rocky również przyjrzał się jej nadgarstkowi.

- To przez Igora i Nikodema? Kiedy to było?

- To nie przez nich, tylko przez… - głos zaczął się jej załamywać.

- Przez kogo, kochanie? – Dopytywał z troską Riker, po czym przytuli ją.

- Przez mamę. To było jakieś trzy lata temu.

- Opowiedz nam o tym – poprosił Ell. – Będzie ci lżej.

Rebeka nadal siedząc na kolanach swojego chłopaka i wtulając się w niego, opowiedziała im wszystko. O tym, jak traktuje ją jej własna matka i wyjaśniła powód nienawiści do Mileny. R5 słuchało ze skupieniem każdego jej słowa.

- Ona jest nienormalna! – Krzyknął Ross, gdy dziewczyna skończyła.

- Musimy coś z tym zrobić – zgodził się Rocky.

- Porozmawiam z twoimi rodzicami, znaczy prędzej z twoim tatą. Przekonam go, by pozwoli nam zabrać cię do Los Angeles.

- Dziękuję, Riker, ale to na nic. Nie zgodzi się. Ale nie mówmy już o tym, dobrze?

- Jak wolisz. Zróbmy coś zabawnego na poprawę nastrojów. Wiem! Zdjęcie w hotelu, bo takiego jeszcze nie mamy.

- Biegnę po aparat! – Rebeka zerwała się z kolan blondyna i po sekundzie wróciła z aparatem.

Śmieszna poza na „trzy – cztery” i pamiątka z hotelu gotowa. Do południa R5 żartowało i wygłupiało się w celu poprawienia humoru Rebece. Skuteczna metoda – dziewczyna nie mogła przestać się śmiać. 

                   

Pomińmy fakt, że nie wiedziałam jak opisać ten park linowy xD Mam nadzieję, że jakoś to sobie wyobraziliście i rozdział się podoba :)