Rozdział XXVII

Promienie słońca przebijały się przez zasłonięte rolety i świeciły blondynkowi prosto w oczy. Przekręcił się na drugi bok, ale to i tak nic nie dało, bo w pokoju były bardzo jasno. Dodatkowo jego połowa pokoju była w większości żółta. Przetarł oczy i rozejrzał się. „Wypadałoby posprzątać. Ale dziś mi się nie chce. Chyba że… Wykorzystam Rylanda” – uśmiechnął się złośliwie i sięgnął po tablet. Musiał przecież sprawdzić najnowsze wiadomości. Przeglądał właśnie wiadomości na Facebooku i jedna zainteresowała go szczególnie. Była od jakiegoś Nathaniela, którego nigdy wcześniej nie znał.

- Tablet od samego rana? – zapytał zaspany Ryry.

- Znasz Nathaniela Crewforda?

- Kojarzę to nazwisko – chłopak przez chwilę myślał. – Wiem! Jego ojciec jest właścicielem większości hoteli w Nowym Jorku, ale w Los Angeles też ma kilka. Czemu pytasz?

- Dostałem zaproszenie na jakiś charytatywny bankiet. Proszą, żebym przyszedł, bo dzięki temu rozsławią te przyjęcie.

- Bankiety są nudne. Poza tym rodzice i tak nie pozwolą ci iść.

- Chyba, że Riker się za mną wstawi.
Szczęśliwy wyskoczył z łóżka, a upomniany przez brata o spodniach, nałożył je szybko i wybiegł z pokoju. Już miał pukać do niebieskich drzwi, gdy Ellington zagrodził mu je.

- Hej, kolego! Jest ósma rano, Riker śpi.

- No to go obudzę.

- Nie możesz go obudzić. Położył się późno i teraz musi odpoczywać.

- Od kiedy wy się tak martwicie o niego? W ogóle gdzie idziesz?

- Do kuchni, robić śniadanie.

- Ale to Rik zawsze robi śniadania, ewentualnie Rydel.

- Uznaliśmy z Rocky’m, że chcemy się nauczyć czegoś porządnego.

- Dobra, nie istotne. Muszę z nim porozmawiać, bo to ważne! – niecierpliwił się.

- Ważniejsze niż jego zdrowie? – zapytał ledwie dosłyszalnie Ell, ale przepuścił przyjaciela.

Ross spojrzał na niego pytająco, ale ten tylko westchnął i poszedł do kuchni. „Ważniejsze niż jego zdrowie? Riker jest chory? Może coś z głosem nie tak?” Myślał przez chwilę, ale wszedł do pokoju. Zdziwił się, gdyż łóżko było puste. Kołdra leżała niemal na ziemi, a na poduszce było wgniecenie. Wszędzie pachniało jego bratem – woda kolońska, jego ulubione perfumy, truskawkowe żelki i… bezpieczeństwo, miłość, troska? Kiedy czuł ten zapach, właśnie tak myślał. Może to idiotyczne, ale tak właśnie jest. Kocha ten zapach i rozpozna go wszędzie.

Z przemyśleń wyrwał go odgłos wody. Riker brał prysznic, a Rossy bez wahania wszedł do łazienki i usiadł na skraju wanny.

- Dzień dobry! – Krzyknął, by zagłuszyć szum wody.

- Damn, Ross! Ile razy mam ci mówić, żebyś nie wchodził do MOJEJ łazienki, kiedy w niej jestem?

- Wyluzuj, jesteśmy braćmi i lubię twoją łazienkę. Zazdroszczę, że masz własną, ale nieważne.  Mam sprawę.

- A możemy o tym pogadać, jak skończę brać prysznic?

- Potem pójdziesz na śniadanie, a to ważne.

- Dobra, mów. Tylko trochę głośniej, bo cię nie słyszę przez tą wodę.

- Booo… Dostałem zaproszenie na przyjęcie charytatywne, ale rodzice pewnie nie pozwolą mi pójść. Mógłbyś ich jakoś przekonać? Powiedzieć coś w stylu: jak pójdzie to będzie to dobrze świadczyć o nim i o całym zespole? – próbował mówić, tak jak straszy, a ten tylko się śmiał. – No co?

Woda umilkła, blondyn sięgnął po ręcznik leżący na półeczce i obwinął się nim w pasie. Stanął przed braciszkiem i przypatrywał mu się.

- Czyje to przyjęcie?

-  Crewfordów. Ryry mówi, że to właściciele hoteli w Nowym Jorku. Napisał do mnie ich syn i poprosił, żebym wpadł. Jest naszym fanem i chce się przypodobać ojcu. Bo jeśli ja tam pójdę to pojawi się telewizja i tak dalej i wtedy bankiet się rozsławi. Rozumiesz?

- Rozumiem – pokiwał głową. – Ale serio chcesz iść na nudny bankiet? Wiesz, że trzeba się ładnie ubrać i wysławiać?

- Nooo... taaak… To normalne. Ale naprawdę chcę tam iść. Poznam nowych, ciekawych ludzi. To co, pogadasz z rodzicami? Proszę, proszę, proszę…

- Wypad z MOJEJ łazienki. Muszę obmyśleć scenariusz tej rozmowy – Rik uśmiechnął się szeroko, tak samo jak Ross.

Wyszedł z pokoju brata w podskokach i z bananem na twarzy. Właściwie nie wiedział, czemu tak bardzo chce tam iść, ale wiele razy słyszał, że nie ma prawdziwych przyjaciół. Obejrzał profil Nathaniela i wydał mu się fajny. Wrócił do swojego pokoju po koszulkę, a następnie zszedł na dół. Coś mu mówiło, że Ell nie najlepiej poradził sobie ze śniadaniem.

- Fu! Dlaczego tu tyle dymu?!

- Próbowałem zrobić naleśniki, ale mi się nie udały – brunet wzruszył ramionami.

W tej samej chwili w pomieszczeniu pojawił się najstarszy.

- Daj mi to, dzieciaczku – wyrwał przyjacielowi patelnię z rąk. – Otwórzcie wszędzie okna!

Chłopcy wykonali polecenie i zanim wstali rodzice i reszta rodzeństwa w domu ponownie pachniało i wszystko było widoczne. Riker od nowa zrobił ciasto na naleśniki, doprowadził przypaloną patelnię do ładu i sprzątnął w kuchni.

Rodzinka zasiadła do śniadania, a wtedy Rik i Ross zaczęli wcielać plan w życie.

- Mammy, bo dostałem zaproszenie na taki fajny bankiet charytatywny i bardzo chciałbym iść – odezwał się nieśmiało.

- Sam? – zapytał zaskoczony Mark.

- Jeśli chodzi o rodzinę to tak, bo tylko ja dostałem zaproszenie. Proszę, mogę iść? – zrobił minę zbitego szczeniaczka.

- Twoje maślane oczka na nas nie działają. Nie, nie możesz iść.

- Dlaczego nie może? – zapytał „zdziwiony” Riker. – Ja uważam, że to świetny pomysł. Pomoże rozsławić CHARYTATYWNE przyjęcie. To będzie dobrze o nim świadczyć i w ogóle o całym zespole, prawda? Na waszym miejscu pozwoliłbym mu iść.

- Kto to organizuje?

- Właściciele hoteli – wyjaśniał dalej. – Może dzięki temu będziemy mieli jakieś zniżki, gdy będziemy w Nowym Jorku, czy coś?

Stormie i Mark myśleli, Rossowi wydawało się, ze trwa to całą wieczność. Gdy rodzice przeszli do salonu na „naradę”, spojrzał pytająco na Rikera.

- Tylko tyle?

- No co? Przecież powiedziałem to, co chciałeś.

- Ej, czy my o czymś nie wiemy? – zapytał Rocky przyglądając się braciom.

- Ross poprosił mnie, żebym przekonał rodziców.

- No ale ty ich nie przekonałeś! – krzyknął, ale szeptem.

- O co chcesz się założyć? – Riker miał pewną siebie minę. – Gwarantuję ci, że zaraz przyjdą i powiedzą, że możesz iść.

Blondynek nie bardzo w to wierzył, ale faktycznie po chwili pojawili się rodzice. Oznajmili, że chłopak może pójść na przyjęcie pod warunkiem, że Riker go zawiezie i odbierze. Czas miał do 22⁰⁰. Uszczęśliwiony Rossy przytulił i podziękował rodzicom, a kiedy było już po śniadaniu i wszyscy byli w swoich pokojach, postanowił podziękować bratu. Wszedł ostrożnie do królestwa najstarszego. Siedział on na łóżku i czytał „Intruza”.

- Dziękuję – wskoczył na łóżko, przerywając bratu czytanie.

- Nie ma za co, tylko bądź grzeczny. Mamy dziś wolne, jest już dwudziesty ósmy, więc może zbieramy rodzinkę i jedziemy na plażę?

- Głupie pytanie.

Bracia krzyknęli na cały dom wiadomość i po dziesięciu minutach już jechali samochodem Rikera.

                        

Dodaję dziś, bo ostatnie komentarze dały mi niezłego kopa xD Miałam nagły przypływ weny i szybko napisałam. Dziękuję za czytanie i komentowanie ;* Bierzcie udział w ankiecie. Jak widzicie w tym rozdziale jest dużo o Rossie, a myślę, że będzie jeszcze więcej - wszystko zależy od głosów.