Rozdział L

Rozdział dedykuję Zuzi, która wczoraj swoim mailem doprowadziła mnie do łez. 

Dziękuję, Kochana :*****

           

- Kocham cię – wydyszałem w zagłębieniu jej szyi, po czym opadłem na miękkie poduszki.

Miałem wrażenie, że właśnie pozbyłem się jakiegoś ogromnego ciężaru. Od roku mi tego brakowało. Wreszcie poczułem, że Rebeka w pełni należy do mnie. Jestem tym pierwszym. Czy to dziwne, że jestem z tego dumny? Miała wiele okazji. Igor tylko czekał, kiedy mu ulegnie. Nikodem tak samo, a w dodatku była jego dziewczyną. Jednak to właśnie mi się oddała. Uśmiechnąłem się mimowolnie.

Teraz leżała obok mnie. Tak piękna, jak żadna inna dziewczyna. Przyciągnąłem ją do siebie i objąłem. Ułożyła głowę na moim torsie, a jej złociste włosy delikatnie mnie łaskotały.

Teraz wiele rzeczy się zmieni, pomyślałem. Rebeka zamieszka z nami. Nareszcie! Wiedziałem, że czeka mnie praca w The Rage, nagrania w studiu, najprawdopodobniej kolejna trasa, sesje zdjęciowe, pisanie piosenek. Bałem się, że będę miał dla niej mało czasu i będzie skazana na długie rozmowy z mamą, mimo że ciągle upiera się, że Stormie jest wspaniała.  

Nie wiem, kiedy zasnąłem.

*

Cały tydzień był wyjątkowo ciężki. Spacery po Paryżu z

rodzeństwem, którego ciągle trzeba pilnować.

Robiliśmy sobie mnóstwo zdjęć, codziennie chodziliśmy do innej restauracji, codziennie spotykaliśmy fanów. Tak naprawdę było cudownie. Robiliśmy coś w stylu meet&greet. Siadaliśmy w jakimś miejscu i rozmawialiśmy z nimi, po francusku oczywiście. W sumie to tylko ja, Rebeka i

Rydel. Zawsze wspominamy, że francuska R5 Family była pierwszą, która poznała moją dziewczynę. Obawiałem się, że będą niemili w stosunku do niej, ale myliłem się.

Dwudziestego dziewiątego grudnia były urodziny Rossa. Mój mały braciszek kończył siedemnaście lat. Zmienił się. Wydoroślał, jego głos brzmi poważniej, ma też trochę inny styl. Gdybyśmy byli w domu pewnie urządzilibyśmy wielką imprezę, ale byliśmy we Francji, więc załatwiliśmy tort i daliśmy mu prezenty. W ramach żartu kupiliśmy mu małą, różową gitarkę w kształcie serca, a od Rebeki dostał skórzaną kurtkę, o której zawsze marzył. Lubi zgrywać niegrzecznego chłopca, więc miał radochę. Szkoda, że musieliśmy zachowywać się cicho.

Po południu Rossy wyciągnął nas na spacer. Spacerowaliśmy chodnikiem nad brzegiem Sekwany. Wyglądał na zamyślonego. Jakby coś analizował i bił się z myślami. W pewnym momencie bez słowa wszedł do jakiegoś sklepu. Musiałem go pilnować, więc poszedłem za nim.

- Co robisz? – zapytałem.

Stał przy ladzie. W dłoniach miał mały, złoty kluczyk, którym się bawił.

- Czekam – nadal był pogrążony w myślach.

- No to fajnie. A na co?

- Na faceta, który graweruje nasz znak na kłódce – spojrzał mi prosto w oczy. – Wierzysz, że jeśli przyczepimy ją na moście miłości, to R5 nigdy się nie rozpadnie?

- A ty wierzysz?

- Chyba tak.

- Więc ja też.

To była dziwna rozmowa, kiedy teraz ją wspominam. Jednak w tamtym momencie byłem poważny i on też. Nie miałem pojęcia, co mu się stało, ale od Wigilii zachowywał się inaczej. Jakby zespół nabrał dla niego większego znaczenia. W tamtym momencie sądziłem, że po prostu wpadł w ten swój filozoficzny tok myślenia.

Zapłaciliśmy za kłódkę i wróciliśmy do reszty. Ross poprowadził nas na najbliższy most i znalazł miejsce pomiędzy milionem innych kłódek. Jedne były większe, zardzewiałe, drugie były małe, srebrne lub złote. Światło słoneczne odbijało się od nich i raziło w oczy.

Blondasek trzymał klucz na otwartej dłoni, jakby chciał, żebyśmy wszyscy dokładnie go widzieli.

- Obiecajmy coś sobie – popatrzył na nas. – R5 było, jest i będzie najważniejszą rzeczą w naszym życiu, a przynajmniej w moim. Chcę wam podziękować. Tobie, Riker, za to, że namówiłeś nas na przeprowadzkę do Los Angeles, uczenie tańca i śpiewu, za to, że kazałeś mi iść na casting do Austin i Ally i za pisanie piosenek. Tobie, Ratliff, za to, że byłeś w The Rage tamtego dnia, za to, że umiesz grać na bębnach i za to, że zgodziłeś się być w zespole. Tobie, Rydel, za to, że się nami opiekujesz, za to, że sprawiłaś, że R5 nie jest kolejnym nudnym boys-bandem, za to, że w końcu dałaś się namówić, by grać razem z nami. I tobie, Rocky, Muzyczny Geniuszu, za to, że nauczyłeś się grać na gitarze, a potem nauczyłeś mnie i Rikera, za to, że opieprzasz mnie, kiedy robię coś źle, za to, że piszesz muzykę. Kocham was – pojedyncza łza spłynęła po jego policzku. - Obiecajcie, że R5 nigdy się nie rozpadnie.

Położyłem dłoń na jego dłoni, a następni zrobili to samo.

- R5… - zacząłem.

- Always…

- And…

- Forever – zakończył Rocky.

- Ready Set Rock!!!

Klucz opadł na dno rzeki, jako symbol naszej wiecznej miłości do R5.

Rebeka, która obserwowała nas z boku rozpłakała się na dobre. Łzy spływały po jej policzkach strumieniami, a jednak uśmiechała się szeroko. Wiem, że to było jedno z jej marzeń: żebyśmy przysięgli sobie, że R5 będzie trwało na wieki, choćby nie wiem co. Przytuliliśmy ją oraz Rylanda, który dzielnie się trzymał. Widziałem, że też go to wzruszyło. To był dzień, którego nigdy nie zapomnimy.

*

- A teraz będę się cieszył, jak pięciolatek z lizaka – oznajmił Ellington. – Wracamy do domu!

Znajdowaliśmy się na lotnisku, we Francji, w Paryżu, w miejscu pełnym ludzi, a on nagle zaczął biegać, skakać, śpiewać i krzyczeć, że wraca do domu. Oczywiście Rocky do niego dołączył. Biegali między ludźmi ciągając za sobą bagaże, bo chyba nie zorientowali się, że je mają.

- Ja tych panów nie znam – Rydel chwyciła walizkę i powędrowała w drugą stronę.

Co mi pozostało? Zrobić to samo. Objąłem Rebekę w pasie i pociągnąłem zostawiając braci. Znaczy brata i przyjaciela, ale Ell i tak jest bratem. Szczęśliwi, że oddaliliśmy się od tych dwóch gamoniów, rozsiedliśmy się na ławkach i zajęliśmy telefonami.

- O Boże! – nagle Delly poderwała się z miejsca.

- Co?!

- Ross i Ryland!

- O cholera!

Zapomniałem, że nasi najmłodsi bracia poszli do łazienki. Zostawiliśmy Rebekę z bagażami, a sami ponownie przedzieraliśmy się przez las ludzi.

- Ej! Gdzie wy poszliście? – Rocky miał pretensje.

- Jak najdalej od was. Gdzie Ross i Ryland?

- To oni nie poszli z wami?

- Nie!

W tym momencie usłyszeliśmy komunikat, że nasz samolot wylądował. Tak, mamy prywatny samolot, ale i tak potrzebne nam lotnisko.

- Rydel, idź do pilota i powiedz, że zgubiliśmy braci – panikowałem.

- Jasne, i co on sobie o nas pomyśli?

- No, dobra. To może lepiej nie. Pozostaje nam jedno. Hej! – krzyknąłem by zwrócić na siebie uwagę. – Ross Lynch jest na tym lotnisku!

Wybacz, młody. Tłum dziewczyn wyrósł przed nami, jak grzyby po deszczu. Narobiły niezłego wrzasku, a następnie rozbiegły się po budynku.

- I to jest twój plan? – Ratliff spojrzał na mnie rozbawiony.

- A masz lepszy? – warknąłem.

- Można było zadzwonić.

- Nie, bo on jak zwykle nie wziął telefonu. Ryland też – uprzedziłem jego następne pytanie.

Poczekaliśmy niecałe pięć minut i ruszyliśmy w miejsce, gdzie było najwięcej skaczących fanek.

- Serio? Bardzo mi miło – Ross obdarzał każdą fankę uśmiechem, dawał autograf i pozował do zdjęcia.

- Cześć, dziewczyny – Rocky delikatnie odsuwał je na boki torując sobie przejście. – Przepraszam, ale muszę go porwać – nie rozumiałem ani słowa z tej wrzawy, ale brunet najwyraźniej tak, bo odpowiadał. – Ależ oczywiście, że kochamy Francję. Tak, wrócimy. Hmm… Nie wiem, kiedy, ale na pewno niedługo. Przykro mi, ale nie mamy zbytnio czasu na R5TV. Dobra, nagramy specjalne pozdrowienia dla was. Ależ oczywiście, że zaobserwuję cię na Twitterze. Tak, Ross też.

Jak prawdziwy ochroniarz osłonił Rossa i przeprowadził przez tłum. Ratliff pociągnął Rylanda, który też był oblegany i szybkim krokiem poszliśmy do Rebeki, która niecierpliwiła się czekając na nas.

Minął kolejny tydzień. Czas wrócić do rutyny…

                          

1. Przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Wytłumaczenie mam takie: na serio wkręciłam się w Gimpa i szablony. Jeśli wchodzicie w zakładkę "Tapetki" to wiecie, że miałam zamówienie :D

2. Uaktualniłam bohaterów. Jest jeszcze jedna postać, która pojawi się niebawem, ale nie chcę nic zdradzać. Dodać ją (postać) do bohaterów?

3. Mamy 50 rozdział. Chcecie zabawę w wybieranie najlepszego zdjęcia?

4. Sorry, za początek - nie udał się :P

xoxo

~Bekuś~