Rozdział LI

Coś mnie naszło na dedykacje xD

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy lubią wątek rodzinny w moim opowiadaniu :*****

                     

Całe towarzystwo siedziało w samolocie. Znajdowali się całkiem niedaleko od lotniska w Los Angeles; jakieś pół godziny drogi. Riker dopiero teraz uświadomił sobie, że jego dziewczyna nadal myśli, że mieszkają w małym domku na Northridge. Tymczasem, ponad rok temu przeprowadzili się na wzgórza Hollywood, do ogromnej willi. Chłopak nie był za przeprowadzką, ale wymagał tego zespół.  Dzięki temu, Ellington zamieszkał z nimi, był cały czas na miejscu, więc w każdej chwili mogli zrobić próbę. Co do prób: teraz mieli specjalne pomieszczenia, w których ćwiczyli. Mieszkali z dala od innych, więc sąsiadom nie przeszkadzały hałasy. Dom był przestrzenny i była możliwość, by każdy miał własny pokój.

- Fajnie, że sława nie uderzyła wam do głów – z zamyślenia wyrwał go głos blondynki. – Słuchasz mnie?

- Tak, kochanie, słucham – uśmiechnął się kłopotliwie.

- Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę ten sławny dom.

- Sławny?

- No przecież kręciliście tam R5TV i nie tylko. Tam jest zapisana wasza historia. Znaczy… Niby wszystko zaczęło się w Littletown, ale w sumie ten dom jest domem R5.

- Ta-ak… - posmutniał.

- Coś nie tak?

- Nie, nie. Hej, popatrz, jakie ładne widoki – wskazał na okno. – Pójdę na chwilę do Rocky’ego.

Brunet miał słuchawki w uszach i grał na tablecie. Blondyn usiadł obok niego, a ten natychmiast podniósł głowę.

- Jest problem – Rik zaczął szeptem.

- Wal.

- Nie powiedziałem Rebece, że się przeprowadziliśmy.

- Nooo… i gdzie ten problem?

- Nie rozumiesz? Ma nas za normalnych ludzi. Nie mogę jej powiedzieć, że teraz mieszkamy w wielkiej willi z basenem, pięcioma garażami, dziesięcioma balkonami i hektarowym ogrodem. Ona uważa, że tylko rozpuszczone gwiazdy jak na przykład Biebier mają takie rezydencje.

- Nasz ogród nie ma hektara. Nie zgodziłeś się na taki, bo powiedziałeś, że nie będziesz kosił trawnika, a ogrodnika to już na pewno nie zatrudnisz – muzyk, jak gdyby nigdy nic wzruszył ramionami.

- Rocky!

- O jejku no! – przewrócił teatralnie oczami. – Bekah! – Dziewczyna zwróciła się w jego stronę. – Mówiliśmy ci już, jaki mamy wypasiony widok z balkonu?

- Ale przecież wy nie macie balkonu – zdziwiła się.

- W tamtym starym domu nie mieliśmy, ale teraz się przeprowadziliśmy.

Riker pochylił się i z rezygnacją uderzał głową w fotel przed nim.

- Bo guza nabijesz, braciszku – brunet odciągnął go od oparcia. – Chociaż w sumie to nie. Mięciutkie te fotele – poprawił zagłówek.

Rebeka spojrzała na blondyna pytającym wzrokiem. Potulnie z powrotem usiadł przy niej.

- Wiedziałem, że będziesz zła – bąknął pod nosem.

- Nie jestem zła – uśmiechnęła się. – Tylko zastanawiam się, czemu mi nie powiedziałeś.

- Jak to nie jesteś zła? Przecież mówiłaś, że tylko rozpieszczone gwiazdki mieszkają w wielkich willach.

- Ale wy jesteście R5. Nie jesteście gwiazdeczkami. Wam wolno wszystko. Rozumiem, że teraz łatwiej się wam żyje. Macie więcej miejsca i w ogóle.

Riker odetchnął z ulgą. Właściwie nigdy się nie kłócili. Rebeka jest nadzwyczaj spokojną osobą.

Reszta drogi minęła w spokoju.

***

Pierwszą rzeczą, którą pomyślała Rebeka po wejściu do salonu było: już się zgubiłam. Dom, a raczej willa jest ogromna. Na parterze mieści się kuchnia razem z jadalnią, salon, łazienka, pokój biurowy, który należy do Marka, sypialnia państwa Lynch i jeszcze jeden pokój gościnny. Nie liczmy hallu…

Na parterze znajdują się pokoje rodzeństwa wraz z ich łazienkami oraz garderobami, cztery pokoje gościnne, dodatkowa łazienka i pokój z instrumentami.

Jest jeszcze piwnica, w której urządzono pokoje do prób, tak zwane „graciarnie”, no i miejsca, w których Stormie przetrzymuje różne przetwory, a czasem również potrawy.

- Teraz pokażemy ci twój pokój – Rocky ciągnął ją za rękę przez cały dom, po czym delikatnie wepchnął ją do pokoju. – Taaa… daaaaam…!

Zaniemówiła. Pomieszczenie było bardzo duże, urządzone w czarno-różowo-białych kolorach. Zdziwiło ją tylko to, że nie ma w nim jako takich mebli.

- Nie podoba ci się? Za mały? – Rik objął ją w tali i oparł głowę na jej ramieniu. - Tak właściwie, to czemu wybraliśmy właśnie ten? – zwrócił się do brata.

- Bo ten ma garderobę.

Rocky podszedł do drzwi po prawej stronie i otworzył je. Za nimi znajdowało się kolejne pomieszczenie pełne półek, szaf i luster. Wszystkie były puste i aż się prosiły, by naładować w nie ubrań oraz butów. Rebeka posłała chłopakom szeroki uśmiech.

- Jest idealny.

Nie zdążyła się nacieszyć, bo z parteru dobiegł głos Stormie, która wołała wszystkich na obiad.

*Dwa tygodnie później*

Dwa tygodnie wystarczyły, aby Rebeka zaaklimatyzowała się w nowym miejscu. Mieszkanie z Lynchami nie jest złe. Dom jest zawsze pełen ludzi i nie można się nudzić. Rockliff zapewnia rozrywkę…

Przez pierwszy tydzień praktycznie nie wychodziła. Uczyła się rozkładu domu oraz poznawała panujące w nim zwyczaje. Została też „zapisana”, jeśli można to tak nazwać, do szkoły. Państwo Lynch postanowili, że edukację będzie kontynuowała w domu, tak jak ich dzieci.

W drugim tygodniu Rydel zabierała ją na zakupy. Dziewczyny odwiedziły wszystkie możliwe galerie handlowe w poszukiwaniu głównie sukienek, butów i tutu. Starsza, ku uciesze szesnastolatki, przyniosła z piwnicy swoje stare spódniczki i zaproponowała, by wybrać te najładniejsze.

- Na pewno nie chcesz ubrań w innym stylu?

- Te są w stylu Rydel, dlatego są wyjątkowe – zawiesiła w swojej szafie kolejne tutu. - Dells, wiesz, że kocham twój stary styl. Ale skoro nie chcesz, żebym je nosiła to rozumiem.

- To nie tak! Źle mnie rozumiesz. Po prostu masz w garderobie same sukienki i spódniczki.

- Nie lubię spodni – skrzywiła się. – Mam legginsy, to mi wystarczy.

Delly nie próbowała jej namawiać. Ucieszyły ją słowa o wyjątkowym stylu. Jeszcze nikt oprócz przyjaciółki nie pokazywał otwarcie, że lubi „styl Rydel”.

Dnie mijały, a w głowie Rebeki coraz bardziej zacierał się obraz ojczyzny, rodziny… Rocky skutecznie o to dbał. Dziewczyna domyśliła się, że zakazał poruszania tematu jej przeszłości. Gdy tylko wchodziła do salonu wszelkie rozmowy o jej kraju milkły. Nawet Riker nie rozmawiał z nią po polsku, co kiedyś mu się zdarzało. Nie tęskniła. Brakowało jej tylko kontaktu z Angeliką i Laurą. Cudowni przyjaciele, znani jako Rockliff, włamali się na jej facebooka i usunęli wszystkich członków rodziny. Dodatkowo zrobili coś, co uniemożliwiło ponowne zaproszenie ich. Dostała nowy telefon bez żadnych kontaktów. Postanowiła, że przeczeka to. Za jakiś czas zapomną o tym wszystkim i pozwolą mi zadzwonić do Angeli.

Nowy rok spędzili we Francji, w spokojnej i miłej atmosferze, zamiast na wielkiej imprezie. Chłopcy obiecali Rossowi rekompensatę za nie-szalone urodziny, ale nie mieli czasu, by coś zorganizować. Odłożyli to na później. Przez cały styczeń pilnie się uczyli, ponieważ było sporo materiału do nadrobienia. W lutym nadeszły upragnione ferie.

*-Nate! Jesteś w Los Angeles?

- No, młody, wreszcie się odezwałeś. Myślałem, że zapomniałeś o mnie.

- No co ty! Po prostu nie było na nic czasu. Przepraszam, że tak wyszło.

- Spoko. Za tydzień przylatuję do L.A. i możemy się spotkać. Skoro byłeś taki zapracowany to pewnie masz sporo do opowiadania.

- Nie wiem, czy by cię to interesowało. A wiesz, co z Jessicą?

- Jess latała po kraju na różne sesje zdjęciowe. Teraz jest ze mną w Nowym Jorku.

- Przyleci?

- A co, kochasiu? Stęskniłeś się? – usłyszał gromki śmiech. – Przyleci, przyleci. Zrobimy imprezę w moim klubie na obrzeżach miasta. Będziesz mógł dojechać?

- Zapytam Riker’a czy mnie podwiezie, ale raczej tak. To daleko?

- Nie, niedaleko. Samochodem kilka minut. Muszę spadać, Ross, bo ojciec mnie woła. Na razie!

- Do za tydzień!* 

Nie da się ukryć, że chłopak był zadowolony. Nathaniel był osobą, która pokazywała mu zalety bogatego życia. Podczas, gdy w domu wpajano mu, że szastanie pieniędzmi nigdy nie wychodzi na dobre, Nate udowadniał, że pieniądze jednak dają szczęście i można je dobrze spożytkować kupując hotele oraz kluby.

- Braciszkuuu… ? - nieśmiało zajrzał do pokoju najstarszego, który akurat pogrążony był w lekturze.

- Co tam, Rossy? Jakiś problem, sprawa? Uczę się do sprawdzianu, więc mów szybko.

- No, bo chodzi o to, że… Nathaniel przylatuje za tydzień – blondynek patrzył niepewnie na brata, który kiwał głową. – Zaprasza mnie na imprezę.

- Czemu przychodzisz z tym do mnie? Rodziców musisz zapytać.

- I tak wiem, że się nie zgodzą. Mógłbyś ich przekonać?

- No pewnie bym mógł – udawał zamyślonego. – A co z tego będę miał?

- Moją dozgonną wdzięczność? – uśmiechnął się przymilnie.

- No nie wiem, nie wiem… Zastanowię się. Gdzie ta impreza ma być?

- Nate mówił, że ma lokal za miastem. To tylko kilka minut samochodem – zapewnił.

- I pewnie chcesz, żebym cię podwiózł, a potem odebrał? – westchnął.

- Noooom… Zapłacę za paliwo.

- I za myjnię, chyba że wolisz myć Six ręcznie – dodał z chytrym uśmieszkiem blondyn.

- Wiesz, że nie mam kieszonkowego.

- To czas zarobić – zaśmiał się.

- Przecież zarabiam! – zirytował się. - Nie moja wina, że rodzice nie dają mi tych pieniędzy, bo uważają, że jestem nieodpowiedzialny.

- Trochę twoja – dokuczył młodszemu. - Podrzucę cię na miejsce i odbiorę, ale sam musisz przekonać rodziców.

- Nie bądź taki, proszę – złożył dłonie, jak do modlitwy.

- Albo jedno albo drugie. Naucz się radzić sobie z problemami. Nie zawsze będę wszystko za ciebie załatwiał. Jesteś prawie DOROSŁY – niby nieświadomie położył nacisk na ostatnie słowo. W ten sposób chciał przekazać bratu argument, którym powinien posłużyć się przed rodzicami.

Ross po chwili załapał. Wybiegł z pokoju i udał się do kuchni, w której urzędowały wszystkie trzy kobiety.

- Mammy… - zaczął.

- Znowu coś chcesz, tak? – kobieta spojrzała z rozbawieniem na syna. – Co tym razem?

- Znajomy organizuje im…

- Nie – nie zdążył dokończyć zdania, a już otrzymał stanowczą odpowiedź.

- No, ale…

- Nie i koniec.

- Jestem prawie dorosły – wykorzystał wskazówkę brata. – Mam siedemnaście lat. Normalni ludzie w moim wieku chodzą na imprezy, a ja siedzę, jak kanarek w złotej klatce! Nie mam żadnych przyjaciół oprócz Ratliffa, ale on jest jak brat, no i Laury, która jest dziewczyną, więc z nią nie można porozmawiać na wszystkie tematy! Nie widzisz, że nie mam kontaktu z cywilizacją? Wiem, że rodzina jest ważna. Mam bardzo dobre stosunki ze wszystkimi, jestem grzeczny, więc czemu nie mogę iść na imprezę?! Jest za miastem, a Nate zawsze dba, żeby nie było paparazzi. Nic się nie stanie! – nagle dotarło do niego, że krzyczy na własną mamę, która stała jak wryta w ziemię. – Przepraszam – dodał po chwili ciszy i wyszedł przed dom.

Usiadł na schodach i oparł głowę na rękach. Czuł się fatalnie. Wiedział, że teraz na pewno nie spotka się z Nathanielem, a jeszcze gorsza była świadomość, że nakrzyczał na kobietę, którą kocha najmocniej na świecie. Zapatrzył się na widok przed sobą i nie zorientował się, kiedy Ellington usiadł obok niego. Siedzieli kilka minut w ciszy. To jest w brunecie najlepsze – on nigdy nie potępia. Gdyby to był Rocky, zapewne dostał by opieprz; jeśli Rik to długie kazanie; Rydel przytuliłaby go, głaskała po włosach i mówiła, że nie powinien się tak zachować; Ryland to coś pomiędzy Rocky’m a Rikerem, to, jaki jest i co mówi, zależy od sytuacji. Ellington jest inny. Nigdy nie odzywa się pierwszy, zawsze cierpliwie czeka.

- Słyszałeś wszystko? – blondyn urwał źdźbło trawy i powoli rozrywał je na małe kawałeczki.

- Yhm… - brunet pokiwał głową.

- Jestem głupi.

- Nie, nie jesteś – krótka odpowiedź.

- Nawrzeszczałem na własną mamę. Nie dość, że nie puści mnie na imprezę to jeszcze jest jej przykro. Czemu nie mogę być jak Riker? On zawsze dobiera słowa, tak, by dostać to, czego chce.

- Nie możemy wszyscy być jak Riker. Świat byłby nudny. Poza tym, on też nie jest idealny.

- Co ty mówisz? Riker to chodzący ideał. Zawsze jest miły, poukładany, grzeczny, spokojny.

Zapadła krótka cisza. Ross przyglądał się przyjacielowi, który najwyraźniej bił się z myślami.

- Spokojny… - powtórzył niczym echo.

- A nie jest? – blondyn ponownie wpatrywał się w krajobraz.

- Jest – w głosie brzmiała niepewność.

- Mam wrażenie, że coś ukrywasz.

- Złe wrażenie – uciął. – Jesteś wyjątkowy, Rossy. Nie możesz całe życie oglądać się na Rikera. To prawda, jest świetny we wszystkim, co robi, ale ty też. Nie trać wiary w siebie. Nie będę ci mówił, co powinieneś teraz zrobić, bo masz własny rozum. A przynajmniej mam taką nadzieję – szturchnął młodszego.

- Nawet, jeśli ją przeproszę, Ell, to nic to nie da.

- Może warto zaryzykować?

- Czy ty musisz taki być?

- Jaki? – zdziwił się.

- Taki ellingtonowaty. Jak ty to robisz, że zawsze potrafisz mnie pocieszyć?

- Jestem sobą – wzruszył ramionami, wstał i wszedł do środka.

- Dziękuję, że jesteś, Ell – dodał, kiedy brunet już go nie słyszał.

               

Rozdział o połowę dłuższy niż zwykle, ale to dlatego, że dużo w nim dialogów.

Widzieliście nową postać? Pojawi się niedługo. Może nawet w następnym rozdziale. 

*straszna muzyka w tle*

Nadchodzi Nathaniel...  

xoxo

~Bekuś~ 

EDIT: Właśnie się załamałam. Już wiem, co dokładnie czuła Monic Blake po tym, jak dowiedziała się o plagiacie swojego bloga.