Rozdział XLVII

- Zmarzniesz – dziewczyna podeszła do niego nakryła kurtką, którą wcześniej zabrała z domu.
- Ty też – odparł beznamiętnie. – Wracaj do środka.
- Wróć ze mną albo powiedz, co się stało.
Milczenie.
- Nie cieszysz się z nowych piosenek?
- Cieszę – burknął. – Najbardziej podoba mi się Rock that rock.
- Mi chyba też, jest świetna.
- RYDEL na pewno super ją zaśpiewa – położył nacisk na imię siostry.
- Wyczuwam nutkę zazdrości – szturchnęła go, ale to nie poprawiło mu nastroju. – Jesteś zazdrosny, bo to Delly ją zaśpiewa?
- Nie o to chodzi! – zirytował się. – Pominęli mnie w tej piosence, rozumiesz? Riker napisał tekst i podkład, Rocky doda solówkę, a Rydel będzie śpiewać, co oznacza, że to Riker będzie robił jej chórki. Nie ma mnie w tej piosence! Jakbym w ogóle nie był im potrzebny!
- Chcesz znać prawdę? – zapytała niepewnie, a kiedy pokiwał głową, kontynuowała. – Nie jesteś im potrzebny, Ross. Łaskawie pozwolili ci śpiewać, nawet gitarę masz tylko do ozdoby. Jesteś bezczelny odstawiając takie akcje. Nie masz szacunku do rodzeństwa, które ciężko haruje, bo są ślepo zapatrzeni w swojego młodszego braciszka i cały czas starają się uszczęśliwić właśnie ciebie. Jesteś egoistą! Gdyby nie oni, nie istniałbyś. Owszem masz ten swój durny serial, ale tak naprawdę dzięki Rikerowi. Wiesz czemu trzymają cię w zespole? Bo większość R5Family to Rossers. Niby jesteście inni niż wszystkie boys-bandy, a jednocześnie tacy sami. Przez twoich fanów nasza rodzina podzieliła się na mniejsze, walczące ze sobą fandomy. Rossers, Rikerish, Armia Rocky’ego… - wyliczała. – No i na dodatek podział między fanów Raury i Rai. Im sławniejsi jesteście, tym słabsi, bo fani walczą między sobą coraz bardziej. Nie jestem jedyną, która uważa, że twój główny wokal jest nie fair. Rikerish walczą z Rossers, bo domagają się, by to Riker wysunął się na pierwszy plan. Zaczęłam uwielbiać R5, bo zakochałam się w głosie Rikera. Ciebie znałam dużo wcześniej, a jednak nie wpłynąłeś na mnie tak jak on. Niszczysz R5Family i prowadzisz R5 ku upadkowi. Ludzie nie na darmo porównują was z Jonas Brothers. Któregoś dnia zespół przepadnie bez śladu. Jesteś jak Nick. Będziesz próbował kontynuować solową karierę, ale bez braci nie zdołasz. To, co odróżnia cię od Nicka to to, że Nick był mózgiem Jonas Brothers, a ty jesteś zdany na łaskę Muzycznego Geniusza. Jesteś niczym, Ross!
W tym momencie z jego oczu popłynęły gorzkie łzy. Najgorsze, że kiedy tego słuchał uzmysławiał sobie, że Rebeka ma rację. Wszystko, co ma zawdzięcza rodzeństwu. Zachowuje się jak rozpieszczona gwiazdeczka nie zdając sobie z tego sprawy. Gdyby nie Riker, który postanowił robić coś w kierunku wybicia się i Rocky, który nauczył siebie, a potem ich, grać na gitarze, R5 nigdy by nie powstało. Był tylko żywą reklamą, która miała przyciągać ludzi na koncerty. Tak, jeśli R5 się rozpadnie to tylko z jego winy. Teraz przemyślał, że dla jego rodzeństwa to całe życie. Rydel zawsze może uczyć w The Rage, ale Riker i Rocky… Mogliby stworzyć duet, ale i tak potrzebowaliby zespołu. A Ratliff… Ellington Lee Ratliff. Członek zespołu, o którym zapomniał. Perkusista, który ukryty jest w kącie sceny i nigdy nie śpiewa, a jednak jest. To on tchnął życie w zespół, wyrażając zgodę na granie w nim. Członek zespołu, który nigdy się nie skarży, że nie śpiewa i nie stoi pośrodku sceny. Cieszy się z tego, co ma; cieszy się ze swoich dwóch pałeczek i bębenków i z tego, że może spędzać czas z najlepszymi przyjaciółmi. Jak mógł o nim zapomnieć? To główna siła napędowa R5; „cichy bohater” jak to się mówi.
Kolana się pod nim ugięły. Nagle zapragnął skoczyć z urwiska, nad którym stali. Umrzeć. Tak byłoby lepiej. Rebeka stała obok niego w czarnej sukni do ziemi. Silny wiatr targał jej włosami. To nie była ta dziewczyna, którą zna. Patrzyła na niego rozwścieczonym wzrokiem jakbym miała ochotę udusić go gołymi rękoma. Zaczął się cofać aż poczuł krawędź.
Nagle jakiś delikatny głos zaczął wołać jego imię. Zdawało mu się, że to Rebeka, ale przecież stała przed nim…
-ROOOOSS!!!
Blondyn otworzył oczy i głośno wciągnął powietrze. Stał na tarasie, oparty o barierkę. Na plecy miał zarzucony gruby koc. Przed nim rozciągał się widok na wysokie góry, okryte białą kołderką. Wcale nie stał nad urwiskiem i nie wiał tak silny wiatr.
- Nie wiedziałam, że potrafisz spać na stojąco – zachichotała. – Co ci się śniło? Wyglądasz na przestraszonego.
- Ty mi się śniłaś – odpowiedział po chwili.
- No, to wiele tłumaczy – rzuciła z sarkazmem.
- Czy ja jestem podobny do Nicka Jonasa? – spojrzał na nią zupełnie poważnie.
Zlustrowała go od stóp do głów i popatrzyła dziwnie.
- Wieeesz… - zaczęła. – Gdybyś się farbnął na brązowo i zaczął używać lokówki… A, no i przydałby się jakiś zanik mięśni. Taaak… Wtedy byłbyś do niego podobny.
- Pytam na serio.
- A ja na serio odpowiadam – wzruszyła ramionami. – Wejdźmy do środka, bo odmrożę sobie ręce.
Ostatni raz obejrzał się na góry i wszedł do domu. Zrzucił koc i pobiegł do salonu. Rzucił się brunetowi na szyję aż temu zabrakło powietrza.
- Ellington! Czy mówiłem ci już, jak bardzo cię kocham i jak bardzo cieszę się, że jesteś z nami w zespole? –wciąż go nie puszczał.
- Co brałeś?! – krzyknęli jednocześnie Rik i Rocky.
- Nic nie brałem – w końcu puścił przyjaciela, który ze świstem zaczerpnął powietrza. – Po prostu jestem taki szczęśliwy, że mamy R5 i mogę śpiewać i czasem grać na gitarze! I jestem szczęśliwy, że mam takich braci jak wy i siostrę! I w ogóle świat jest piękny! Życie jest piękne!
Zaczął biegać po domu śpiewając na zmianę Loud oraz Ready set rock. Obecni nastolatkowie i dorośli szeroko otwartymi oczami popatrzyli po sobie.
- On zdecydowanie coś brał – mruknął Rocky do blondyna.
Angelika zastanawiała się nad głębszym sensem słów chłopaka. Dotarło do niej, że jemu faktycznie bardzo zależy na R5. Może faktycznie byłabym przeszkodą?
Tym czasem najstarszy wręczył prezent swojej dziewczynie. Była to kolejna koperta tego wieczoru. Gdy Rebeka zobaczyła jej zawartość otworzyła szeroko buzię. Było to zaproszenie na profesjonalną sesję zdjęciową do magazynu dla nastolatków. Chłopak wyjawił, że był to pomysł Rocky’ego. Rebeka wtuliła się w niego, po czym musnęła jego usta. To mu nie wystarczyło. Pogłębiał pocałunek mocniej naciskając na jej wargi. Oderwali się od siebie, kiedy Rydel odchrząknęła. Chciała zwrócić ich uwagę na rodziców dziewczyny, którzy patrzyli na nich z niesmakiem.
- To teraz czas na prezent od Mikołaja – zaśmiała się Stormie. – Pierwotny plan był taki, że kupimy wam oddzielne prezenty. Ale się rozmyśliliśmy. Lecicie na tydzień do Paryża! - wszystkim opadły szczęki. – Nie cieszycie się? A Rebeka leci z wami – uśmiechnęła się do dziewczyny.
- Wykluczone! – matka dziewczyny poderwała się z miejsca. – Rebeka nigdzie nie poleci! Pakuj się – rozkazała córce.
- Ale…
- Nie dyskutuj! Wjeżdżamy.
Gniewnym i szybkim, a zarazem eleganckim krokiem ruszyła do pokoju na piętrze. Zebrała rzeczy należące do córki i niedbale wrzuciła je do walizki. To samo zrobiła z rzeczami męża oraz swoimi. Z trudem sprowadziła walizki do przedpokój.
- Nie zostaniemy ani chwili dłużej. Błędem było zgodzenie się na wspólne Święta. Na co czekacie?! – warknęła do córki oraz męża.
Mężczyzna bez słowa ruszył w kierunku żony i zaczął się ubierać.
- Idź – szeptał Rik. – Nie ma sensu bardziej jej denerwować. Przylecimy jutro albo pojutrze i namówimy, żeby pozwolili ci lecieć.
Przytulił ją mocno i pozwolił wysunąć się z objęć. Rebeka szybko pożegnała się z Lynchami, wciągnęła buty oraz płaszcz i wybiegła z domu za rodzicami. W duchu przysięgła sobie, że nie będzie płakać. Poza tym, Riker obiecał, że przylecą, co trochę ją uspokoiło. Zdziwiła się, kiedy rodzice kazali jej wsiąść do nieznanego samochodu z kierowcą. W drodze ojciec wyjaśnił, że wynajęli go. Najwidoczniej chciała mnie stąd zabrać, pomyślała z goryczą. Wiedziała, że jej matka jest nadopiekuńcza, ale nie zdawała sobie sprawy, że może zachowywać się aż tak. Z drugiej strony, czy to była opiekuńczość? Ta kobieta po prostu jej nienawidziła i starała się uprzykrzyć jej życie. Aby nie wdać się w rozmowę z rodzicami, która przekształciłaby się w kazanie, zamknęła oczy i pogrążyła się w głębokim śnie. 

                 

Wkurzyłam się ostatnio na Rossa, ale nie chcę Was zanudzać. To jak się czułam możecie przeczytać w trzecim rozdziale Mystery.

Cywilizacjo, żegnaj na trzy dni!

Kocham Was :***