Rozdział LX

- Ross, mam przyjemność poinformować cię, że za godzinę Rydellington odwozi cię na lotnisko! - wrzasnąłem nad uchem starszego brata.
Każdy inny człowiek powiedziałby, że wygląda słodko, ale uwierzcie, że mieszkając z nim przez szesnaście lat w jednym pokoju można przestać zwracać uwagę na sposób ułożenia jego ciała podczas snu - zakładając, że wcześniej zwracało się na to uwagę. Ross po prostu zwiją się kulkę, dłonie podkłada pod głowę i wciska się w poduszkę, a kołdrę naciąga po czubek nosa. Nie ma w tym nic niezwykłego.
Z niewiadomych mi przyczyn Riker i Ratliff kazali mi załatwić Rossowi bilet na najszybszy samolot. Nie wyjaśnili , dlaczego Ross musi pojechać do Littletown. To wszystko wydawało się podejrzane, ale kazali nie wnikać, więc nie wnikałem. Temu to dobrze - może olać pracę i szkołę i nikt nie czyni mu wyrzutów. Rodzice też nie wiedzieli, o co chodzi, ale Rik niby im wszystko wyjaśnił, a przynajmniej powiedział tyle, ile musieli wiedzieć, by zgodzić się na wyjazd.
Była ósma rano i za półtorej godziny mieliśmy zaczynać zajęcia. Riker, Ratliff i Rydel (w skrócie RRR) zdali matury i zaliczyli wszystkie testy, więc mieli wolne. Właściwie to nie, bo wszyscy jechali do The Rage. Ell miał pomóc w organizacji zawodów tanecznych dla dzieci. 
Zwarty i gotowy zszedłem na dół. W kuchni pachniało tostami francuskimi oraz kakao. Mama miała dzień wolnego, a tata szedł na późniejszą godzinę. Rodzinka w komplecie. Przywitałem się ze wszystkimi i usiadłem w jadalni. Nasza kochana Ribeka znowu się migdaliła, ale to też już nie wywoływało sensacji. To w sumie wspaniałe, że Riker znalazł dziewczynę, w której na serio się zakochał. Cieszę się jego szczęściem.
Mój wzrok przeniósł się na szatyna. Rocky siedział z głową opartą na łokciu i ze smętną miną obracał widelec, a od czasu do czasu wystukiwał palcami rytm. I weź się człowieku domyśl, czy pytać co się stało, czy raczej, czy ma jakiś genialny pomysł. Zawsze są dwie opcje: a) ciałem i umysłem Rocky'ego zawładnął Muzyczny Geniusz, albo b) Rocky jest smutny. A on nigdy nie jest smutny!
- Nagły przypływ weny? - zagadnąłem.
Spojrzał na mnie pustym wzrokiem i pokręcił głową.
- Loving you ain't easy - wymamrotał i zastukał palcami o stół.
- Więc... - zacząłem ostrożnie - coś się stało?
- Tak! Się stało!
Niemal krzyknął, z wściekłością wstał od stołu i wyszedł z jadalni. Riker i Rebeka spojrzeli na mnie pytająco. Wzruszyłem ramionami z zakłopotaniem. Blondyn zsunął dziewczynę ze swoich kolan i pobiegł za szatynem. Akurat mama i Delly wniosły talerz gorących tostów.

# 

Riker zbiegł po schodach prowadzących do rozległej piwnicy. Wiedział, gdzie szukać brata,  dlatego że słyszał gitarę. Stanął na progu pokoiku z instrumentami opierając się o futrynę i krzyżując ręce na piersi. Rocky siedział na małej, szarej kanapie, trzymał gitarę akustyczną. Grał nieznaną Rikerowi solówkę. Wściekle pociągał za struny aż dwie z nich urwały się.
- Co ta biedna gitara ci zrobiła? - starszy usiadł obok osiemnastolatka. - Co się dzieje?
- Nie wiem - odburknął.
- Powiedz. Rozmowa dobrze ci zrobi.
- Nie potrafię przestać o niej myśleć - ukrył twarz w dłoniach.
- O kim? - zapytał, choć domyślał się, jaka będzie odpowiedź.
- O Roselli. Myślę o niej odkąd ją zobaczyłem. Jest nie tylko śliczna i inteligentna, ale głównie podoba mi się jej niewiedza o tym, kim jesteśmy. Z jednej strony, bo z drugiej ciągle ma o coś pretensje i wrzeszczy na mnie. Cały czas mówi, że jestem beznadziejny. Rozumiesz? Cały czas słyszę w głowie jej głos. 
- Och, Rocky, nie jesteś beznadziejny. Masz ogromny talent. Wszyscy to wiedzą i Rosella też to przyznała. Nieświadomie, ale przyznała. Spodobała jej się Crazy Stupid Love. A kto ją napisał? - szturchnął szatyna łokciem.
- No ja i ty.
- A kto skomponował muzykę?
- Ja.
- Jesteś Muzycznym Geniuszem, moim małym braciszkiem z ogromnym talentem. Z dziewczyną jak z autobusem-będzie następna. A Rose jeszcze się przekona, że jesteś najświetniejszym chłopakiem na świecie.
Rocky powoli odzyskiwał dobry humor. Opadł głowę na ramieniu brata i siedzieli chwilę w ciszy.
- Powiesz mi, co grałeś jak wszedłem? - zapytał po chwili blondyn.
- Rock That Rock. I skończyłem! - ukazał rząd białych ząbków.
- Jak wrócę to chcę posłuchać.

***

Rebeka, Rocky i Ryland siedzieli w salonie i próbowali skupić się na lekcji biologii. Ekologia jest ciekawym działem, ale wykład na temat wody był wyjątkowo nudny. Bekah z nudów rysowała w zeszycie logo R5, Rocky zapisywał chwyty gitarowe do jeszcze niezidentyfikowanej przez niego piosenki, a Ryland zerkając ukradkiem na kalendarz planował najbliższy koncert rodzeństwa. 
- Jakie było pytanie, Rocky? - nauczycielka wyczekująco bębniła palcami w teczkę.
- Est-que tu...? - strzelał.
- To nie ten przedmiot.
- No to w takim razie nie wiem - wzruszył ramionami.
- Rebeko?
- Nie wiem - wymamrotała.
- Ryland?
- Myśli pani, że środa za tydzień to dobry dzień na koncert?
- Słucham? - zdziwiła się kobieta.
- Oj, przepraszam. Nie słuchałem.
- Środa jest super - odezwał się Rocky. - Ale może fani, którzy chodzą do szkoły nie będą mogli przyjść. A gdzie?
- Tu, w Los Angeles. Muszę znaleźć jakiś klub.
- Stormie! - krzyknęła nauczycielka. 
Pani Lynch spokojnie czytała książkę w sypialni. Słysząc panią Collins poderwała się i weszła do salonu.
- Możesz powiedzieć tej bujającej w chmurach młodzieży, że mają się skupić?
- Rocky - zajrzała przez ramię syna na zeszyt - co ty robisz?
- Nutki i chwyty - odpowiedział niewinnie. 
- Jakie nutki i chwyty?! - z góry zbiegł Riker w samych dresowych spodniach i koszulce w dłoni, której nie zdążył założyć. - Hej, kotku - nie omieszkał okazać czułości swojej dziewczynie całując ją na oczach zebranych. 
- Wychodzi mi jakaś delikatna, pozytywna melodia.

Riker wziął zeszyt brata, pomyślał chwilę, dopisał coś.

- Pasuje do Easy Love.
- A czy możecie zajmować się tym po lekcjach? - zapytały jednocześnie kobiety.
- Jadę do The Rage i będę późno - blondyn cmoknął rodzicielkę w policzek i z powrotem pobiegł na piętro.
- Uczcie się - Stormie surowo spojrzała na nastolatków.
- Nudy - podsumował Rocky.

***

Rebeka, trzeba przyznać, jest sprytną dziewczynką. Riker powiedział nam, co dzieje się z Rocky'm. RRR pojechali do The Rage mówiąc Rocky'emu, że będą tam do wieczora; wszyscy prócz Rydel, która miała "spotkać się" ze mną i z Rebeką na zakupach. Od razu po lekcjach Rebeka zadzwoniła do Roselli i zaprosiła ją na "babski wieczór". Rose miała wolne i dała się na to nabrać. Wszyscy oprócz mamy i Rocky'ego do dwudziestej mieli być poza domem. Jemu powiedzieliśmy, że wracamy o osiemnastej. Plan był dokładnie taki:
Ja i Rebeka ulatniamy się z domu (idziemy gdzieś z moimi znajomymi), a reszta i tak siedzi w The Rage; mama czyta książkę, tata jest w pracy. Rocky'emu mówimy, że dziewczyny są na zakupach na babski wieczór i kiedy przyjdzie Rose ma ją wpuścić. 

Było dokładnie tak, jak chcieliśmy...

***

Rocky siedział przez telewizorem z gitarą i wygrywał smutne serenady. Stormie zajęła się ogrodem i na
rękę jej były spokojne melodie. Bez rodzeństwa dom wydawał się okropnie pusty. Pech chciał, że dzisiaj akurat wszyscy go zostawili. Jasne, była mama, ale z mamą nigdy nie rozmawiał o dziewczynach. On – Rocky Mark Lynch – jako dziesięciolatek przysiąg, że nigdy się nie zakocha, ponieważ każda dziewczyna jest piękna i nie potrafiłby wybrać jednej jedynej wiedząc, że krzywdzi tysiąc pozostałych. Ale teraz obawiał się, że zachorował na rzadką, w jego przypadku, chorobę – zakochalinus pospolinus. Najgorsze było to, że istniało ryzyko, iż ta choroba jest nieuleczalna.Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Rocky odłożył gitarę i mozolnie do nich poczłapał. Wiedział, kto za nimi stoi. Odetchnął i nacisną klamkę. 
- Cześć – przywitał się.
- Cześć – odpowiedziała sztywno brunetka.
- Dziewczyn nie ma, bo pojechały na zakupy na ten wasz wieczorek. Zaraz powinny być, więc może chcesz poczekać? – gestem zaprosił ją do środka.
- Jesteś sam?
- Mama jest w ogrodzie – wsunął dłonie w spodnie khaki. – Chcesz coś do picia? Kawę, herbatę, coś mocniejszego?
- Coś mocniejszego? – zainteresowała się.
- Wolno ci?
- A tobie?
- Nie.
- Mi też nie.
- To jednak chcesz?
- Jeszcze się pytasz!
Rocky uśmiechnął się szelmowsko i pokazał, by poszła za nim. Zeszli do piwnicy. Rosella odruchowo przysunęła się do niego, choć w zasięgu wzroku nie było ani jednego pająka.
Chłopak zatrzymał się przed mahoniowymi drzwiami i zaczął dotykać poszczególne cegły w ścianie.
- Jak tylko się wprowadziliśmy, Ryland odkrył tajemnicze drzwi, które są zamknięte na klucz. Któregoś dnia podpatrzył jak rodzice wynoszą stąd wino. Kombinował, aż w końcu… - wyjął cegłę i wsunął długie palce w zagłębienie, z którego wyjął klucz. – Aż w końcu dowiedział się, gdzie chowają klucz – przekręcił go w drzwiach. – Panie przodem.
Oczom Rose ukazało się niewielkie pomieszczenie bez okien. Po prawej i lewej stały regały zastawione alkoholami oraz winami. Otworzyła buzię ze zdziwienia. Myślała, że alkoholowe skrytki są tylko na filmach.
- Na co masz ochotę? – zapytał chłopak.
- Macie tequilę?
- Coś się znajdzie.
Zaczął przeglądać etykietki butelek, aż wyciągnął jedną i pomachał dziewczynie przed nosem. Przejęła butelkę, a Rocky zamknął drzwi. Niczym para doskonałych agentów niezauważalnie przemycili trunek do jednej z sypialni na piętrze.
- Może pójdę po jakieś szklanki albo coś? – zaproponował.
- Brzydzisz się po mnie pić? – Rosella mocowała się z zakrętką.
- Pytanie brzmi, czy TY się nie brzydzisz pić po mnie?
- To, że jestem wredna nie oznacza, że mam coś przeciwko upiciu się razem z tobą – w końcu otworzyła butelkę i pociągnęła łyk krzywiąc się.
Lynch usiadł przy niej na wielkim łóżku i upił mały łyczek. Skoro Rosella miała zamiar się upić, to ktoś musiał pozostać trzeźwy. Szatyn sięgnął po pilot od wieży i włączył ją. W tle popłynęła piosenka 30 seconds to Mars – Queens and kings. Nim się skończyła Roselli rozwiązał się język. Nie była bardzo pijana, ale wystarczająco, by zacząć mówić szczerą prawdę.
- To nie jest tak, że cię nie lubię. Miałam kiedyś chłopaka. Też był przystojnym, wysokim szatynem, był zabawny i inteligentny. Problem tkwił w tym, że flirtował z każdą dziewczyną po kolei. Wkurzało mnie to, mimo że zapewniał mnie o swojej miłości. Miałam tego dosyć i zerwałam z nim. To było dwa lata temu, ale ja nadal nie potrafię wytłumaczyć sobie samej, że nie każdy chłopak jest takim frajerem.
- Czyli od dwóch lat nie miałaś chłopaka?
- Właśnie – pokiwała głową i położyła się odstawiając butelkę na szafkę nocną. – Czasem działasz mi na nerwy, ale tak w ogóle to jesteś spoko. Nawet cię lubię. Nie podoba mi się ta twoja pewność siebie, bo za bardzo przypominasz mi mojego byłego, ale tak w ogóle to jesteś przystojny – zamyśliła się. – Chyba zaczynam dziwnie mówić.
- Taaaak. Troszeczkę. Szkoda, że jutro nie będziesz tego pamiętać.
Spojrzał w jej czekoladowe oczy, a jego głowa sama ruszyła do przodu. Już miał zasmakować jej pełnych ust, kiedy położyła mu dłoń na torsie.
- Przepraszam – speszył się i cofnął.
- Ja po prostu jeszcze ci nie ufam – powiedziała szeptem. – Ale to nie znaczy, że nie mam ochoty cię przytulić.
Przysunęła się do niego, głowę położyła na jego bicepsie.
- Napnij – zachichotała.
- Ale będzie ci niewygodnie – udawał zmartwionego.
- Aż taki twardy?
Chłopak wybuchł śmiechem. Wsunął palce w jej gęste włosy i bawił się nimi. Rosella czuła emanujące od niego ciepło i pozytywną energię. Pachniał miętą, żelkami o smaku jabłkowym i… przyjaźnią. Wtuliła się mocniej w jego ciało ciesząc się chwilą. Było jej niesamowicie dobrze. Wiedziała, że jest bezpieczna i kochana. W tamtym momencie poczuła się jak mała dziewczynka w objęciach troskliwego taty.
- Coś mi mówi, że dziewczyny wycięły ci numer – wymruczał osiemnastolatek z na wpół przymkniętymi oczami. – Dochodzi dziewiętnasta, a ich nadal nie ma.
- Nieważne. Tak też jest dobrze. Mogę nocować?
- Pewnie, że tak.
- A możemy tak leżeć do jutra?
- Z tobą nawet całe życie mogę tak leżeć.
- Ja też – podniosła się na moment i cmoknęła go w policzek.

***

- To był mój najgenialniejszy plan – cieszyła się Rebeka patrząc na wtuloną w siebie parę.
Było po dwudziestej pierwszej. Cała brygada spotkała się w KFC na kolacji i dopiero wrócili. Bekah spędziła popołudnie ze znajomymi Rylanda, do których należała między innymi Savannah Hudson – dziewczyna, którą kojarzyła z Mam talent. Bardzo się polubiły, a dodatkowo blondynka zauważyła, że coś jest między Savanną a Rylandem. Jeszcze nie rozpracowała, co, ale miała taki zamiar.
Ziewnęła i ruszyła do pokoju swojego chłopaka, a stamtąd do łazienki. Można powiedzieć, że ona i Riker mieszkali w jednym pokoju, bo do swojego chodziła tylko po ubrania, których część i tak walała się w garderobie chłopaka. Zrzuciła z siebie zieloną sukienkę w zielone grochy i weszła pod gorącą wodę. Zaczęła myśleć o tym, jak bardzo tęskni za Polską, a może nie tyle za Polską, ile za Angeliką, Laurą, Wiktorią. Lynch’owie nie pozwalali jej na jakiekolwiek kontakty z rodziną chcąc odwieść ją od smutnych wspomnień. Postanowiła, że poprosi Rikera, by pozwolił jej na rozmowę z Angeliką. Planowała, co powinna powiedzieć, aby skutecznie go przekonać, gdy poczuła męskie dłonie na talii.
- Słuchałaś dziś pani Collins? – wymruczał jej do ucha przygryzając jego płatek. – Mówiła, że trzeba oszczędzać wodę. Czy nie oszczędniej będzie brać prysznic we dwoje?
Przymknęła oczy uśmiechając się z rozkoszą, kiedy chłopak zaczął delikatnie masować jej kark i wodzić palcami po całym ciele. Obrócił ją do siebie i wpił się w jej usta. Łapczywie spijał z nich krople wody. Popchnął ją na ścianę i całował jej szyję oraz ramiona. Przesunął dłonie na łopatki i zjeżdżał w dół.
- Tylko nie bądź za głośno – upomniał.
- Jak coś to to będzie twoja wina – odgarnęła mu z czoła mokrą grzywkę.
- Jasne, to zawsze moja wina.
Złapał ją za uda i podniósł jedną ręką, zaś drugą podkręcił wodą, by głośniej szumiała…