Rozdział LXIX

Iggy, wątpisz w mą miłość do Ain’t no way we’re going home xD? 

Najlepsze, pozostawiam na koniec :*

~*~ 
Umarłam. Możecie pochować mnie pod wielkim dębem w środku lasu. Chcę być ubrana w zieloną sukienkę.

~Nieco wcześniej~ 

- Muszę wam coś powiedzieć – Ross chodził po scenie w kółko. – I to jest bardzo ważne.

Dla wszystkich. Ale zanim wam to powiem, zagramy Better Together.

Piosenka piosenką. Dziecinna, pisana pod Austina Moona. Gdyby była dla R5, miałabym więcej powera. Po tej piosence Ross gdzieś zniknął, a kiedy wrócił, był ubrany w „zestaw” z Austin&Ally, włosy przygładził żelem. A bilion hits… Ta mi się podobała. Jednak ważniejsze było to, co działo się na scenie. Przerwa w śpiewaniu… Zgasły światła nad Rossem… Nagle wyłonił się, ale… Zrzucił austinowską kurtkę, narzucił skórzaną, założył okulary, do spodni przypiął łańcuchy. Zaśpiewał ostatnie słowa, gniewnie patrząc w obiektyw kamery. Piosenka się skończyła.

- Austin Moon już więcej dla was nie zaśpiewa! – ryknął do mikrofonu. – Słyszycie? Nie ma już Austina i Ally! R5 nie jest podwładne Disneyowi!
Pojedyncze łzy spłynęły po jego policzkach. Nie pohamowałby ich, gdyby nie Riker i Rocky. Przytulili go.
- Rose, nie płacz.
- Ja nie płaczę. – Płakałam ze wzruszenia. – Ty też płaczesz.
- Bo to takie piękne – Rebeka pociągnęła nosem. – O! Widzę Angelikę.
Rebeka wyściskała młodszą kuzynkę, po czym przedstawiła mi ją. Znacznie później usłyszałam ich historię. Póki co, trwał koncert. Nie miała czasu dla Angeliki. Oczywiście, cieszyła się jej przybyciem, ale wydarzenia na scenie miały teraz ważniejsze znaczenie. Ross też ją zauważył. Patrzył beznamiętnie na jej twarz. Nie wyrażał żadnych emocji, tylko patrzył.
- Got my heart made up on you…
Błąd. Nie powinien na nią patrzeć podczas śpiewania tej piosenki. Widziałam w jej oczach nadzieję. Nadzieję na to, że piosenka jest o niej. Ale nie była i ja to wiedziałam.
To był koniec. Teraz mieliśmy się już tylko bawić. Odwróciłam się, by iść, ale… 
I was gone away
Busy disappearing 'til I
saw your face…
Rocky, nie… Tylko nie to… Nie zaczynaj śpiewać. Zielone światła oślepiały zebranych. Rocky stał pośrodku sceny. Wyglądał je grecki bóg. Wcielenie Aresa, gniewnego boga wojny oraz Apollona, mistrza muzyki. Refrenowi towarzyszyły dodatkowo pomarańczowe światła krążące po Lynchach i Ratliffie. To było magiczne. Ale prawdziwie magiczny moment nadszedł wtedy, gdy Rocky usunął się w cień. Zgasły światła. Wszystko zgasło. Tylko światło księżyca. 
Light years away
So outerspace
Without a trace
Baby we're gone
Baby we're gone
C'mon… 
Ostatnie słowa Rossa i Rikera…
Słyszałam tylko głosy. A potem… Światła we wszystkich kolorach oślepiły nas. Rocky górował nad resztą. Stał na podwyższeniu… Uderzał w struny gitary. Wszyscy patrzyli na niego. Nikt nie tańczył. Solówka… Zamknął oczy. Był w swoim żywiole. Widziałam pojedyncze żyłki na umięśnionych rękach. Widziałam, ile wysiłku w to wkłada. Ile miłości.
Otworzył oczy, a szeroki uśmiech rozjaśnił jego twarz.
Uświadomiłam sobie, że już pokochałam go całym sercem. Pokochałam R5 i postanowiłam nigdy ich nie opuszczać.

***

Położyłam drżącą dłoń na poręczy schodów. Musiałam z nim porozmawiać. Nie miałam wyboru. Całe ciało krzyczało, że pragnie jego bliskości, choć umysł był przeciwny. Zapukałam do jego pokoju, ale nie odpowiedział mi. Wiedziałam na pewno, że w nim jest, więc weszłam. Skierowałam się w stronę drzwi balkonowych. Opierał się o balustradę, sączył sok i podziwiał księżyc. Odwrócił się, gdy weszłam. Wygiął usta w delikatnym uśmiechu.
- To jest twój sekret? – zapytałam.
- Tak. – Odwrócił się do mnie. – Każdego dnia milion dziewczyn wyznaje mi, że mnie kocha. Robią to w różny sposób. Napadają na mnie na ulicy, piszą listy, tweetują, piszą na Facebooku czy w komentarzach na Tumblrze, Instagramie. Mówią mi, ile dla nich znaczę i jak bardzo mnie kochają. A ja pragnę tylko jednej. Pragnę budzić się każdego ranka i widzieć jej twarz, dotykać jej jedwabistej skóry, jeździć z nią na motorze, tańczyć tylko z nią. Pragnę całować tylko jej usta.
Przejechał kciukiem po mojej dolnej wardze, patrząc mi głęboko w oczy.
- Tylko ciebie pragnę, Rosello.
Nachylił się nade mną z pewną wątpliwością. Oparłam dłonie na jego torsie. Czułam dziwnie rozkoszne mrowienie pod palcami. Przeszedł mnie elektryzujący dreszcz, gdy przycisnął swoje wargi do moich. Przekręciliśmy się, tak, że opierałam się o balustradę. Duże dłonie o wyjątkowo długich palcach powędrowały na moją talię. Jego włosy delikatnie łaskotały moją twarz. Całował nieziemsko, jak żaden inny. Delikatnie i łapczywie, ale też z wyczuciem i pasją.
- Kocham cię, aniele – wyszeptał między pocałunkami. 
Umarłam. Możecie pochować mnie pod wielkim dębem w środku lasu. Chcę być ubrana w zieloną sukienkę.
Nagle na niebie wybuchły fajerwerki, tworząc moje imię - „Rosella”. W tym samym momencie Rocky otrzymał wiadomość. Tylko zerknęłam.
Od: Riker best bro
Kocham happyendy. Nie spieprz tego ;)

***

Oni wrócili i już nie odejdą.
Przygotowali niespodziankę. I to jaką!
Kiedy Rocky wrócił, czule tuląc do siebie Rose, widzieliśmy, że wszystko się udało. Ryland nie nawalił. Kazał wystrzelić fajerwerki w idealnym momencie. Głównym pomysłodawcą był Riker. Ja też miałam w to swój wkład, ale nie ważne.
Weszli na scenę; znowu weszli na scenę.
Nie byli w stanie zagrać Can’t get enough of you, ponieważ głos Rossa bardzo się zmienił. Nie odpuścili sobie jednak Look at us now. Boże, płakałam, jak gdyby ktoś umarł. A tymczasem feniks powstał z popiołu, narodził się na nowo. Większą część piosenki śpiewali Rydel i Ross. Rose i Angelika stały przy mnie i również płakały. Kilku zaproszonych gości, których nie znałam, patrzyło na nas jak na idiotki. Nie rozumieli przesłania. Nie rozumieli, co się właśnie stało. Dawne R5 wróciło i nigdy nie odejdzie.
Without you, My confession, Say you’ll stay, All about the girl, Crazy 4 you – zagrali wszystkie te piosenki. Ale prawdziwa chimera dopiero miała się ujawnić.
Never… 
Pierwsze dźwięki gitary, bas, błyszczący mikrofon Rydel, Ross przy keyboardzie. Było tak jak dawniej. Każde Never will I let you go było wezwaniem członków zespołu do pozostania tymi samymi ludźmi, co kilka lat temu. Rydel skakała po scenie razem z Rikerem i Rocky’m, podchodziła do Ellingtona i roztrzepywała mu fryzurę. Zdecydowanie za szybko skończyła się ta piosenka.
I się zaczęło…
Riker… Rocky… bas… gitara…
- Ready set rock!
Ziemia dosłownie drżała. Moje serce waliło, a w brzuchu tykała bomba atomowa. Bas to wspaniały instrument.
- Ready set rock!
Rocky i Riker weszli na miejsce, które podjeżdżało do góry. Zetknęli się plecami. Rocky oparł głowę na głowie Rikera. Ciemne włosy wymieszały się z jasnymi. Są jak young i yang. Nastała równowaga, gdy najpierw Muzyczny Geniusz zagrał solówkę, a później Riker przeciągnął silnymi palcami po strunach basu. Tak różni, a jednocześnie tacy sami, bracia ponad wszystko, dwa filary podtrzymujące R5. Znów wszystko było dobrze. Idealnie, tak jak kiedyś.
- Ready set rock! 

                          

Wiem, to wszystko jest mega chaotyczne. Zdania są pourywane albo w ogóle są tylko pojedyncze słowa. Ale spróbujcie zrozumieć. Przekładam na Rose i Rebekę to, co sama czuję podczas słuchania tych piosenek. Słuchałam ich podczas pisania, płakałam i pisałam. Te dwa ostatnie rozdziały są cholernie emocjonalne. A przynajmniej ja je tak odbieram.

Wiecie, że to jest przedostatni rozdział? W następnym już tylko rozwiążę wątki miłosne xD Chociaż w tym rozdziale… No sami powiedzcie, co czuliście podczas czytania ‘sceny balkonowej’? Ja się bardzo wzruszyłam. Przyznam, że pisałam ją, słuchając Love me harder *macham do Iggy*
Także… To chyba wszystko.

Nie, jednak nie.

Zapraszam Was na Livland. Dołączajcie do obserwatorów i komentujcie one shoty. Ten, który spodoba się Wam najbardziej, będzie kolejną historią. To Wy wybieracie. Ja tylko daję propozycje :)

Tu macie początek nowego one shota, nad którym pracuję *macham Iggy*

Wymachiwałem mieczem niemal na oślep. Ciąłem wrogów na wskroś. Tyle że oni nie byli moimi wrogami. Nie opowiedzieliśmy się po żadnej ze stron. Byliśmy tam i walczyliśmy.

- Po prawej! – krzyknął. – Lewo!
Raz po raz odpychałem rycerzy. Ciemna krew spływała po mojej zbroi. Czułem pewien niesmak w ustach, ale nie okazywałem tego. Dopiero, kiedy kawałki mózgu z rozpłatanej czaszki poleciały na mnie, krzyknąłem z obrzydzenia.
- Masz dość? – śmiał się.
- Nie czuję rąk, burczy mi w brzuchu, a moje włosy wyglądają tragicznie. Jestem uwalony krwią, błotem i mózgiem. Koszulka przykleiła mi się do pleców. Tak, mam dość. – Oparłem się na rękojeści miecza zatkniętego w ziemię.

Kocham Was.
xoxo 

~Liv~