Rozdział LXVIII

Wielki ogród, zachód słońca, ludzie, scena, stoły z przekąskami i ekrany rozstawione co kilka metrów. To najistotniejsze rzeczy tamtego wieczoru. Nie rozumiałam przeznaczenia ekranów, ale wkrótce wszystko miało się wyjaśnić.
Stanęłam skromnie z boku w swojej miętowej sukience przed kolano i szpilkach. Podziwiałam dekoracje. Balony, serpenty i światła – wszystko prezentowało się wspaniale. Na scenie dostrzegłam Rylanda. Nie miałam pojęcia, że zna się na muzyce. O wielu rzeczach nie miałam pojęcia…
Impreza trwała w najlepsze. Ze znajomych osób dostrzegłam tylko Ellingtona, który przyjmował życzenia i prezenty. Ja swój już mu podarowałam.
- Rose! – Ktoś położył mi dłoń na ramieniu. – Cieszę się, że przyszłaś! – Rebeka przekrzykiwała muzykę.
- Dziękuję za zaproszenie! – uśmiechnęłam się.
- Choć ze mną! Najlepsza część zacznie się za dziesięć minut!
Porwała mnie ze sobą. Szłyśmy w stronę sceny. Zostawiła mnie kilka metrów od niej i pobiegła „za kulisy”, jeśli mogę to tak nazwać. Słyszałam o tym, że do Los Angeles przylecieli The Vamps, ale czy to możliwe, że wystąpią tego wieczoru? Właśnie tu, w ogrodzie Lynchów?
Rebeka pojawiła się na scenie i przejęła mikrofon od Rylanda, który stanął za nią. Powiedziała kilka słów, dziękując za przybycie, złożyła życzenia Ratliffowi, którego nie było na widoku.
- A teraz… - zaczęła – przed wami najwspanialszy, najgenialniejszy, najcudowniejszy, najukochańszy, najbardziej perfekcyjny, najznakomitszy, naj…
- Może starczy? – wtrącił RyRy.
- Nie! – fuknęła. – Naj… Aaa!
Ryland przerzucił ją sobie przez ramię.
- Miłego umierania z zachwytu! – krzyknęła nim wyrwał jej mikrofon.
Słońce zaszło, a światła zgasły. Zapanowała zupełna ciemność.
- Wherever we go… yeah… It’s crazy stupid love…
Delikatny głos owiał nas jakby niewidzialną mgiełką. Nikt nic nie widział, pracował tylko słuch. Crazy stupid love… Znam to! Wiedziałam, że już kiedyś słyszałam tę piosenkę. Tak! W samochodzie Rikera. Jak nazywał się zespół? Coś na „r”. R5, pamiętam!
Błysnęło błękitne światło ukazując Rikera.
- O MÓJ BOŻE! – krzyknęłam.
Gitara… Mocne uderzenia w gitarę… Róż rażący w oczy…. Crazy stupid love… Rocky…
- It’s crazy stupid love!
Blondyn grzywka Rikera opadała mu na oczy za każdym machnięciem głową. Ross stał przy mikrofonie na środku sceny, w rękach ściskał czarną gitarę z dziwnym, różowym sercem, które widziałam kilkakrotnie. Po chwili obok mnie pojawiła się Rebeka z uśmiechem od ucha do ucha. Dopiero teraz poczułam, że przechodzą mnie dreszcze. Ale nie z zimna… Z ekscytacji.
- Jesteście za cicho! – głos Rossa otrząsnął mnie z pierwszego szoku. – I need you LOUD! C’mon get loud… - Stopniowo oddalał się od mikrofonu, by stworzyć echo.
Rydel naciskała klawisze, Ratliff walił w bębny z całej siły, Riker pociągał za struny basu, a on… On nadawał brzmienie… Główna gitara… Tak wiele razy słyszałam jego głos. Dlaczego wcześniej nie uświadomiłam sobie, że go znam? Te serca… Moja młodsza kuzynka oglądająca serial o blondynie, który robi karierę… Glee… Znałam ich od bardzo dawna, a jednak potrzebowałam usłyszeć jego głos, aby to sobie uświadomić.
Forget about you… Jak wiele razy słyszałam ją w radio? Jak wiele razy ta piosenka sprawiała, że budziłam się? Puszczali ją prawie każdego poranka, gdy szykowałam się do szkoły lub pracy.
- Żyjesz?!
Nie, nie żyłam. Moje serce stanęło na kilka minut w miejscu.
- Rose, to dopiero początek! Zejdziesz na zawał przy nowych piosenkach! – śmiała się Rebeka.
Rydel opuściła swoje stanowisko. W dłoni trzymała mikrofon ozdobiony błyskotkami. Objęła Rocky’ego ramieniem, kiedy grał wstęp do piosenki. Była taka szczęśliwa śpiewając najbardziej dziewczęcą piosenkę na świecie.
- Love the way you love me…
Wszyscy powtarzali jej słowa. Po scenie krążył mężczyzna z kamerą. Zrozumiałam, do czego były potrzebne ekrany. Otaczała nas Rydel w zbliżeniu. Robiła zabawne miny i posyłała buziaki do kamery.
- Lovin you ain’t easy… - zdecydowanie kocham tę piosenkę. Pokochałam ją od pierwszych wersów.
Próba opisania wszystkich piosenek po kolei jest zbyt trudna. Zagrali prawie wszystkie swoje oraz covery.
- Rocky? – Ross spojrzał na brata. Wie, że mówi do mikrofonu?- Obiecujesz, że nie uciekniesz?
Szatyn uniósł pytająco brew.
- Nie ufam ci, ale dobra… Obiecuję, że nie ucieknę.
- Słowo harcerza?
- Tak, tak.
- Ponieważ on tego nie zrobi, ja to zrobię – blondynek uśmiechał się złośliwie. – Rose, Rocky dedykuje ci piosenkę, ale pozwól, że ja ją zaśpiewam – Ell już walił w bębny, a Rik w bas. – Listen! You’ve got...
Słuchałam uważnie.
- Baby look around! *You haven’t got an option… What do I have to do?!
Potem powiedzieli mi, że to przyszłościowa piosenka podobnie jak All about the girl. Napisali ją bardzo dawno temu, a po latach okazało się, że była o mnie. Podczas wersu o królowej w pałacu, Rebeka nałożyła mi na głowę plastikową koronę i popchnęła w stronę sceny. Rocky nie uciekł, ale na jego policzkach pojawiły się rumieńce (można też uważać, że to z wysiłku). Unikał mojego wzroku i grał.
Przy piosence Cali girls, chłopcy widocznie się rozluźnili. Skakali po scenie i wygłupiali się. A przy Fallin for you dostałam pierwszego zawału. Patrzył mi prosto w oczy. A jak się pomylisz ze strunami?!
- Baby I swear…
Śpiewał te słowa wraz z Rikerem. Czułam, że składa mi obietnicę; że nigdy mnie nie opuści, że będzie moim bohaterem.
Najwspanialsze były światła. Krążyły wokół mnie i wokół Rocky’ego. Zastanawiałam się dlaczego, ale Rik dał mi odpowiedź. Zerkał to na mnie, to na szatyna i uśmiechał się triumfalnie. To jego zasługa.
Po Things are looking up odłożyli gitary elektryczne, a wzięli akustyczne. Ryland ustawił im krzesła.
One last dance jest bardzo emocjonalną piosenką. W oczach Rossa widziałam zbierające się łzy, Rydel przysłoniła twarz włosami, Ell i Riker zamknęli oczy, a Rocky… Skupiał się na gitarze, ale co jakiś czas gwałtownie podnosił głowę do góry, jakby mówił do łez „nie płyńcie”.
Zrobili sobie przerwę. Szatyn schodził ze sceny, a ja go śledziłam. Widziałam jak drży. Zaciskał dłonie w pięści aż bielały mu kostki i otwierał. Łapczywie wypił dwie szklanki wody, wziął kilka głębokich oddechów i oparł się o jeden ze stołów. Nie miałam odwagi do niego podejść.

*Teksty zmieniony na potrzeby opowiadania ;)

              

Hey, guys!

Dziś minął rok od założenia Always. Przeczytałam kilka dni temu pierwszy rozdział. Bosz, dno totalne. Widzę, jak bardzo rozwinął się mój styl. Always jest złe. Mystery... Niech mnie ktoś zabije za zakończenie tego bloga! Pozwalam, Iggy i Aleksandro.

Alone

Jakby się komuś nudziło to przeczytajcie sobie OS c: Kto wie, może pewnego dnia właśnie tę historię będę kontynuować? Ale muszą być komentarze, utwierdzające mnie w przekonaniu, że warto. Nie zamierzam męczyć Sparrow linkami do wszystkich opowiadań, a to akurat przeczytała i uznała, że jest dobre.

 Macie Rosellę i takie tam... XD Zapytałabym, co według Was wydarzy się w następnym, ale ja sama nie wiem.

xoxo

~Liv~