Cosiowate coś

Więc za chwilę przeczytacie (albo i nie) pewne fragmenty. Pochodzą one z mojego pierwszego bloga (usunięty). Nie wiem czy wspominałam o tym, że w wakacje pewnie skończę tego bloga. Żeby się nie nudzić chciałabym zacząć jakąś nową historię. Wiem, że nie wszyscy przepadają za mitologią, ale ja lubię się wyróżniać, a jeszcze nie znalazłam bloga, który łączyłby R5, mitologię, Dary Anioła i Percy'ego Jacksona. Chciałabym coś takiego stworzyć i bazowałabym na historii, którą już kiedyś wymyśliłam.

Przeczytajcie i powiedzcie szczerze, co o tym sądzicie. Jeśli nie będzie komentarzy to uznam, że Wam się nie podoba i usunę ten post. Także... Miłego czytania :)

P.S. Pierwszy fragment pochodzi z dwóch rozdziałów, a pełne tytuły to: Aleksander poznaje prawdę oraz Szkoła Enyaliosa (ale w tej historii, którą mam w głowie Aleksander byłby kimś zupełnie innym).

Następnego dnia postanowiłem udać się do miasteczka, gdzie miał mieszkać mój syn. Nie pamiętałem go, tak jakbym napił się z Lete. Gdzieś w dalekiej pamięci widziałem obraz ślicznego, czarnowłosego niemowlęcia śpiącego w łóżeczku. Pochylałem się nad nim, a obok mnie stała piękna, ruda driada. Mówiła, że jest podobny do mnie i zapytała jak powinien mieć na imię. Zaraz potem w głowie pojawiał się obraz Aleksandra Macedońskiego. Walczył, a ja stałem przy nim i dawałem wskazówki. Był moim najwspanialszym synem. Półbóg, który podbił świat…

Ubierając się myślałem o tym, że jeśli ten żyjący Aleksander ma, choć część tego potencjału, co Wielki mógłbym go wyszkolić. Reszta moich dzieci również jest zdolna, ale mają mniejszy potencjał.

Podróż rydwanem, w który zaprzężony był Pegaz była magicznie szybka. Okryty Mgłą wylądowałem na ulicy przed grupą chłopców. Moją uwagę zwrócił wysoki, z delikatnie wyrzeźbionym ciałem oraz kruczoczarnymi włosami. Był niezwykle podobny do Aleksandra Macedońskiego. Te same oczy, włosy, spojrzenie pełne władczości.

Chłopcy rozmawiali o pomysłach na ten dzień. Za każdym razem, gdy któryś coś wymyślił pytał czarnowłosego o zdanie. Ten jednak zdawał się błądzić myślami gdzie indziej. Zapytany o to, powiedział, że żałuje, iż Kasandra wyjechała. Koledzy zaczęli żartować na temat tego, że chłopak podkochuje się w niej. Uciął krótko śmiech kolegów.

Stałem się widzialny i stanąłem za nim. Kiedy się odwrócił uderzył we mnie. Przekręciłem lekko głowę i przyglądałem mu się. Z początku wydawał się zaskoczony, ale zaraz zmienił minę na wojowniczą i zadziorną.

- Jakiś problem? – zapytał.

- Więcej szacunku, Aleksandrze – odparłem spokojnie.

- Skąd znasz moje imię?

- Obserwuję cię od kilku minut.

- Coś nie tak z twoją głową?

- Tatuś nie nauczył kultury? – wyczekiwałem na jego reakcję. Zawahał się, ale po chwili śmiało odpowiedział.

- Ja nie mam ojca.

- Co się z nim stało? – prowokowałem go.

- Zostawił mnie i mamę. Odszedł i nie wrócił.

- Wrócił i stoi przed tobą.

- Co?! – zrobił wielkie oczy. – Jesteś za młody, by być moim ojcem. Poza tym nie widziałeś mnie szesnaście lat. Skąd możesz wiedzieć, że jestem twoim synem?

- Przeczucie – wzruszyłem ramionami. – Daj rękę.

- Słucham?!

Spojrzałem na niego morderczym wzrokiem, więc podał mi dłoń. Zza pasa wyciągnąłem mój ulubiony sztylet i naciąłem dłoń chłopaka. Patrzył na mnie, jak na kretyna, ale nie cofnął dłoni i nawet nie syknął z bólu. Potem naciąłem swoją dłoń i pozwoliłem, aby kilka kropel mojej krwi zmieszało się z krwią syna. Czerwono-złota krew na jego dłoni zaczęła tworzyć kształt. Po chwili przestała się mieszać i utworzyła grecką gamę.

γ

- Interesujące… - gama, czyli litera oznaczająca mnie. Każdy Olimpijczyk ma swoją. – Co to jest?

- Skąd mam wiedzieć?! – odburknął.

- To gama, grecka litera. Ułożyła się z twojej i mojej krwi, a to oznacza, że jesteś moim synem.

- Kim ty jesteś człowieku?!

- Zdradzę ci sekret – nachyliłem się do jego ucha. – Nie jestem człowiekiem. Jestem Ares, Bóg wojny! Zatrzymałem czas, koledzy nie będą o mnie wiedzieć. Czuję, że jesteś wyjątkowym dzieckiem, czuję potencjał i to, że rozpiera cię energia. Spakuj się, wrócę tu jutro po ciebie. Chcesz to się pożegnaj, bo zapewne nie prędko zobaczysz kumpli. Od teraz twoje życie nie będzie normalne.

Sahara. 50 stopni w cieniu. Dookoła tylko piach. Nigdzie nie widać wody. Według mnie najlepsze warunki do szkolenia półbogów.

Tak jak mówiłem w dniu, kiedy rozpoczęły się zajęcia w szkołach wróciłem po Aleksandra. O szóstej rano zerwałem go z łóżka.

- O boże! To ty – nie wyglądał na szczęśliwego.

- Spakowany?

- Co? Człowieku, ja cię nie znam. W ogóle jak tu wszedłeś?

- Mówiłem ci, jestem Bogiem, mogę wszystko.

- Dzwonię na policję.

- Proszę bardzo, dzwoń. Zabiję ich jednym spojrzeniem.

- Jesteś nienormalny! Wynoś się!

- Ja naprawdę jestem twoim ojcem. Bogowie się nie starzeją, dlatego wyglądam tak młodo. Przestałem się starzeć w wieku dwudziestu lat, ale tak na serio to mam trzy tysiące.

- Psychol.

- Nie uczyli was w szkole mitologii greckiej?

- Uczyli, ale to mity. Mam przyjaciółkę, która je uwielbia, ale nie udaje, że jest boginią.

- Kasandra. Tak, wspaniała jest, to moja siostra, więc twoja ciocia. Swoją drogą, musze jej poszukać. Mam nadzieję, że Hades jej nie porwał. Co mam zrobić, żebyś mi uwierzył?

- Nic nie musisz robić, bo i tak nigdy ci nie uwierzę.

Uparty jak osioł. Nikodem był bardziej skłonny do współpracy. Postanowiłem przybrać postać mojego świętego zwierzęcia – wilka. Owiała mnie czerwona mgiełka, znikły ubrania, a moje ciało kształtowało się w ciało wilka. Nawet jako wilk mówię ludzkim głosem.

- Co teraz? Wierzysz mi?

Patrzył z przerażeniem, ale nie krzyczał, nie okazywał słabości.

- To sen? To się nie dzieje naprawdę.

- Kiedy wróci twoja mama?

- Powinna tu być za chwilę.

- Zbieraj się! – warknąłem i ponownie przybrałem ludzką postać.

Chłopak skoczył na równe nogi i pospiesznie ubrał. Podniósł plecak i zaczął pakować ubrania.

- Co mam jeszcze wziąć? I w ogóle to gdzie mnie zabierasz?

- Na Saharę, więc wyposaż się w wodę i czapę z daszkiem.

- Na Saharę?! – powtórzył. – Po co?

- Będę cię szkolił, a środek upalnej pustyni to idealne miejsce. Jeśli będziesz chciał przeżyć to będziesz mnie słuchał. To taka gra. Ja uczę cię jak walczyć, ty zabijasz, w zamian, za co, ja utrzymuję cię przy życiu.

- Kiedy wrócę?

- To zależy od ciebie. Twojego kuzyna szkoliłem trzy lata, ale był ze mną pięć. To, dlatego że jako pięciolatek i nie mógł utrzymać standardowego miecza. Najpierw go wychowałem. Z tobą powinno być łatwiej. Jak będziesz współpracował to może wrócisz tu za pięć lat.

- Czemu wrócę za pięć lat?

- No, bo jest jeszcze taki jakby obóz, w którym każdy półbóg musi być, co najmniej pięć lat, żeby wiedzieć jak przetrwać. Wybacz, moja wina, powinienem zwerbować cię wcześniej – odpowiedziałem ze sztucznym uśmiechem.

W tej chwili do pokoju weszła kobieta o rudych włosach. Ścisnąłem Aleksandra za ramię, by nie mógł uciec. Spojrzała na chłopaka i rozpłakała się.

- Mamo?

- Nie zabieraj mi go – szepnęła przez łzy. – Wiedziałam, że wrócisz, ale mam tylko jego, proszę.

- Jest wspaniały, Oliwio. Muszę go zabrać, bo ja też nikogo nie mam. Nie musisz się martwić, będzie bezpieczny – udawałem zatroskanego.

- Proszę, Aresie… - szlochała.

- Wiesz, kim on jest?! – Wybuchł Aleksander. – Po cholerę, co tydzień zapieprzam do kościoła?!

- Chciałam sprawić, byś był normalnym dzieckiem. Bogowie przez szesnaście lat nie zwrócili na ciebie uwagi, chroniłam cię.

- Wszystko byłoby normalnie, gdyby nie moja mądra siostrzyczka. Twoje życie byłoby nudne, dorósłbyś, poszedł do pracy i założył rodzinę. Daję ci prawdę, daję ci szansę na odkrycie samego siebie i swoich możliwości.

- Nie słuchaj go! Choć do mnie!

- Nie. Okłamywałaś mnie. Nie powiedziałaś, że jestem półbogiem. Nie powiedziałaś! – Wściekł się.

- Jedziesz ze mną?

- Tak – odparł stanowczo.

Przywołałem rydwan, a tym samym Strach i Bojaźń. Mój syn miał lekkie obawy, ale w końcu wsiadł. Droga była długa, lecz moje konie niezwykle szybkie. Przed południem byliśmy na największej pustyni świata…

~Drugi fragment~

Nikodem skończył kąpiel, a ja wyobraziłam go sobie w krótkich spodenkach i straciłam kontrolę nad ścianami. Opadły i zobaczyłam Nikodema ze zdziwioną miną, na szczęście czar zadziałał i miał na sobie spodnie. Wyszedł z wody, a ja przyglądałam mu się z zachwytem.

Teraz wyglądał zupełnie inaczej. Wysoki i dobrze zbudowany. Był bez koszulki, więc mogłam zobaczyć jego szerokie barki, umięśnione ramiona i brzuch. Nie wiem ile wysiłku kosztowało go wyrobienie tego powalającego sześciopaku, ale robił wrażenie! Mokre blond włosy miał roztrzepane, a jego oczy… jego oczy to najdziwniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Takie duże, głębokie i … złote. Dopełnieniem tego ideału są bladoróżowe, wymowne usta. Był bardzo, ale to bardzo podobny do Apollona. Każdy, kto by go zobaczył uznałby, że wygląda jak Bóg.

- Wyczarujesz mi koszulkę i buty? – wyrwał mnie z zamyślenia.

- Co? Och! Wybacz, już się tym zajmuję – wyczarowałam żółtą koszulkę i tenisówki.

- Dobry masz gust – uśmiechnął się zupełnie jak Fojbos.

To są oczywiście wielkie skróty, wyrwane z kontekstu i sklejone, ucięłam też opisy, żebyście nie męczyli się przy czytaniu. Zakładam, że ta opowieść skupiałaby się na jednym członku R5 i do Was należy (ewentualna) decyzja kto to ma być. Cóż, jeśli chodzi o Delly to nie bardzo, bo już ustaliłam, że to byłby chłopak. Co do Ellingtona mam pomysł. Nie jestem przekonana, czy chcę pisać o Rossie, bo o nim jest już serio dużo blogów; musielibyście podać mi jakiś sensowny argument. Ale ja jestem miła xD Mieliście mieć wybór pomiędzy członkami R5, a wychodzi na to, że możecie wybrać albo Rikera albo Rocky'ego. 

No nic, czekam na opinie, nawet te krytyczne :)